Escale - Édith Piaf

Le ciel est bleu la mer est verte

Laisse un peu la f’nêtre ouverte

Le flot qui roule à l’horizon

Me fait penser à un garçon

Qui ne croyait ni Dieu ni diable

Je l’ai rencontré vers le nord

Un soir d’escale sur un port

Dans un bastringue abominable

L’air sentait la sueur et l’alcool

Il ne portait pas de faux col

Mais un douteux foulard de soie

En entrant je n’ai vu que lui

Et mon c ur en fut ébloui

De joie

Le ciel est bleu la mer est verte

Laisse un peu la f’nêtre ouverte

Il me prit la main sans un mot

Il m’entraîna hors du bistro

Tout simplement d’un geste tendre

Ce n'était pas un compliqué

Il demeurait au bord du quai

Je n’ai pas cherché à comprendre

Sa chambre donnait sur le port

Des marins saouls chantaient dehors

Un bec de gaz un halo blême

Éclairait le triste réduit

Il m'écrasait tout contre lui

Je t’aime

Le ciel est bleu la mer est verte

Laisse un peu la f’nêtre ouverte

Son baiser me brûle toujours

Est ce là ce qu’on dit l’amour

Son bateau mouillait dans la rade

Chassant les ombres de la nuit

Au jour naissant il s’est enfui

Pour rejoindre ses camarades

Je l’ai vu monter sur le pont

Et si je ne sais pas son nom

Je connais celui du navire

Un navire qui s’est perdu

Quant au marin je ne l’ose plus

Rien dire

Le ciel est bas la mer est grise

Ferme la f’nêtre à la brise

De lucht is blauw, de zee is groen

Laat het raam een ​​beetje open

Het rollende tij aan de horizon

Doet me denken aan een jongen

Die noch God noch duivel geloofde?

Ik ontmoette hem in het noorden

Een avond tussenstop in een haven

In een afschuwelijke club

De lucht rook naar zweet en alcohol

Hij droeg geen nephalsband

Maar een dubieuze zijden sjaal

Bij binnenkomst zag ik alleen hem

En mijn hart was verblind

van vreugde

De lucht is blauw, de zee is groen

Laat het raam een ​​beetje open

Hij pakte mijn hand zonder een woord te zeggen

Hij leidde me de bistro uit

Gewoon met een teder gebaar

Het was niet ingewikkeld

Hij woonde aan de rand van de kade

Ik probeerde het niet te begrijpen

Zijn kamer keek uit op de haven

Dronken matrozen zongen buiten

Een gaslicht een bleke halo

Verlicht het trieste verminderd

Hij verpletterde me allemaal tegen hem

Ik houd van je

De lucht is blauw, de zee is groen

Laat het raam een ​​beetje open

Zijn kus brandt me nog steeds

Is dat wat ze zeggen liefde?

Zijn boot lag voor anker in de haven

Op jacht naar de schaduwen van de nacht

Bij het aanbreken van de dag vluchtte hij

Om zich bij zijn kameraden te voegen

Ik zag hem aan dek komen

En als ik zijn naam niet weet

Ik ken die van het schip

Een schip dat verdwaald is

Wat betreft de zeeman durf ik niet meer

Zeg niks

De lucht is laag, de zee is grijs

Sluit het raam voor de wind