Elle Fréquentait La Rue Pigalle — 1939 - Édith Piaf

Ell' fréquentait la rue Pigalle.

Ell' sentait l’vice à bon marché.

Elle était tout' noire de péchés

Avec un pauvr' visage tout pâle.

Pourtant, y avait dans l’fond d’ses yeux

Comm' quequ' chos' de miraculeux

Qui semblait mettre un peu d’ciel bleu

Dans celui tout sale de Pigalle.

Il lui avait dit: «Vous êt's belle.»

Et d’habitud', dans c’quartier-là,

On dit jamais les chos’s comm' ça

Aux fill’s qui font l’mêm' métier qu’elle

Et comme ell' voulait s’confesser,

Il la couvrait tout' de baisers,

En lui disant: «Laiss' ton passé,

Moi, j’vois qu’un' chos', c’est qu' tu es belle.»

Y a des imag’s qui vous tracassent

Et, quand ell' sortait avec lui,

Depuis Barbès jusqu'à Clichy

Son passé lui f’sait la grimace

Et sur les trottoirs plein d’souv’nirs,

Ell' voyait son amour s’flétrir,

Alors, ell' lui d’manda d’partir,

Et il l’emm’na vers Montparnasse.

Ell' croyait r’commencer sa vie,

Mais c’est lui qui s’mit à changer.

Il la r’gardait tout étonné,

Disant: «J'te croyais plus jolie,

Ici, le jour t'éclair' de trop,

On voit tes vic’s à fleur de peau.

Vaudrait p’t'êtr' mieux qu' tu r’tourn’s là-haut

Et qu’on reprenn' chacun sa vie.»

Elle est r’tourné' dans son Pigalle.

Y a plus personn' pour la r’pêcher.

Elle a r’trouvée tous ses péchés,

Ses coins d’ombre et ses trottoirs sales

Mais quand ell' voit des amoureux

Qui r’mont’nt la rue d’un air joyeux,

Y a des larm’s dans ses grands yeux bleus

Qui coul’nt le long d’ses jou’s tout’s pâles.

Ze bezocht de Rue Pigalle.

Ze rook goedkope ondeugd.

Ze was helemaal zwart van zonden

Met een arm, bleek gezicht.

Er was echter in de achterkant van zijn ogen

Als iets wonderbaarlijks

Wat een beetje blauwe lucht leek te geven

In de vuile van Pigalle.

Hij zei tegen haar: "Je bent mooi."

En meestal, in die buurt,

Zulke dingen zeggen we nooit

Aan de meiden die hetzelfde werk doen als zij

En zoals ze wilde bekennen,

Hij bedekte haar allemaal met kussen,

Tegen hem zeggend: "Laat je verleden achter,

Ik, ik zie dat één ding is dat je mooi bent."

Er zijn beelden die je storen

En toen ze met hem uitging,

Van Barbès tot Clichy

Zijn verleden maakt hem grimassen

En op de trottoirs vol herinneringen,

Ze zag haar liefde verwelken

Dus vroeg ze hem om te vertrekken

En hij nam haar mee naar Montparnasse.

Ze dacht dat ze haar leven opnieuw begon,

Maar hij was het die begon te veranderen.

Verbaasd keek hij haar aan,

Zeggen: "Ik dacht dat je mooier was,

Hier schijnt de dag te veel op jou,

We zien dat je slachtoffer gespannen is.

Het is misschien beter voor je om daar terug naar boven te gaan

En laten we allemaal ons leven terugnemen."

Ze keerde terug naar haar Pigalle.

Er is niemand meer om haar eruit te vissen.

Ze vond al haar zonden,

Zijn donkere hoeken en vuile trottoirs

Maar als ze geliefden ziet

Die de straat opgaan met een vrolijke lucht,

Er staan ​​tranen in haar grote blauwe ogen

Langs haar bleke wangen.