Узлы - Джей Мар, JEIN

Мы на расшатанных стульях, словно на нервах.

Молчит полусонный квартал.

Что нам подсунули вместо тепла батареи —

Иллюзорный обман.

Не помню, что было до тебя.

Не знаю, что будет после.

Я закрою глаза от мира людей.

Я лечу в её космос.

Проще, чем умереть в квартире пустой.

Висеть обездвижено, верить в любовь.

Между мной и тобой, как между Москвой и Парижем.

Я с сорванной крышей мчусь к тебе сквозь века.

В утренних сквозняках, запутанный в косяках,

Но мне без тебя никак.

Ты мой кайф…

Припев:

Окутала, снова запутала.

Завязала в узлы меня, меня.

Завязала в узлы меня, меня, меня.

Окутала, снова запутала.

Завязала в узлы меня, меня.

Завязала в узлы меня, меня, меня.

Второй Куплет: Джей Мар

Мы на расшатанных стульях, сжатые руки.

И вновь пораженные нервы.

Ржавые струны играют поэмы.

Те дерижабли подымут нас вверх.

Но, вряд ли, сможем дальше улететь мы.

Потому что без любви вовсе не те мы.

Огромный мир, путь несправедлив, тонут корабли.

Наш город, где идут дожди, в нем есть я и ты.

Огромный мир, не из памяти, но ты дождись.

Где наши линии свяжут в узлы.

Где есть я и ты… (я и ты)

Припев: х2

Окутала, снова запутала.

Завязала в узлы меня, меня.

Завязала в узлы меня, меня, меня.

Окутала, снова запутала.

Завязала в узлы меня, меня.

Завязала в узлы меня, меня, меня.

We zitten op wankele stoelen, als op zenuwen.

Het halfslapende kwartier is stil.

Wat ons werd toegeschoven in plaats van batterijwarmte -

Illusoire misleiding.

Ik herinner me niet wat er voor je gebeurde.

Ik weet niet wat er daarna zal gebeuren.

Ik sluit mijn ogen voor de wereld van mensen.

Ik vlieg haar ruimte in.

Het is makkelijker dan doodgaan in een leeg appartement.

Hang geïmmobiliseerd, geloof in liefde.

Tussen mij en jou, zoals tussen Moskou en Parijs.

Ik haast me naar je toe met een gescheurd dak door de eeuwen heen.

In de ochtend tocht, verstrikt in de stijlen,

Maar ik kan niet zonder jou.

Jij bent mijn sensatie...

Refrein:

Ingepakt, weer in de knoop.

Ze bond me in knopen, ik.

Ze bond mij, mij, mij in knopen.

Ingepakt, weer in de knoop.

Ze bond me in knopen, ik.

Ze bond mij, mij, mij in knopen.

Tweede vers: Jay Mar

We zitten op wankele stoelen, gebalde handen.

En weer de beschadigde zenuwen.

Roestige snaren spelen gedichten.

Die luchtschepen zullen ons optillen.

Maar het is onwaarschijnlijk dat we verder kunnen vliegen.

Omdat we niet hetzelfde zijn zonder liefde.

Enorme wereld, het pad is oneerlijk, schepen zinken.

Onze stad, waar het regent, heeft mij en jou.

Een enorme wereld, niet uit het hoofd, maar je wacht.

Waar onze lijnen in knopen zullen worden gelegd.

Waar is ik en jij... (ik en jij)

Koor: x2

Ingepakt, weer in de knoop.

Ze bond me in knopen, ik.

Ze bond mij, mij, mij in knopen.

Ingepakt, weer in de knoop.

Ze bond me in knopen, ik.

Ze bond mij, mij, mij in knopen.