Ciranda - Dutra

As ruas de concreto vão até a beira da saudade

Que é onde eu posso ver quem é que tem os olhos de verdade

A brisa do inverno vai soprando até o fim da noite

E o dia vai nascendo em tempo errante

Eu não vim pra ficar, eu sei que quase todo dia

A alma vaga solta enquanto o corpo esfria

O cinza da cidade enfim me leva até a minha rua

Na vida que prospera a espera é nula

Eu não vim pra ficar, eu sei que quase todo dia

O corpo fica solto enquanto a alma vazia

Ciranda de gente

A vida é flor de luz que a gente aprende a despetalar

Betonnen straten gaan naar de rand van nostalgie

Daar kan ik zien wie de echte ogen heeft

De winterbries waait tot het einde van de nacht

En de dag wordt geboren in dwalende tijd

Ik ben niet gekomen om te blijven, dat weet ik bijna elke dag

De ziel dwaalt los terwijl het lichaam afkoelt

De grijze stad brengt me eindelijk naar mijn straat

In het leven dat voorspoedig is, is wachten zinloos

Ik ben niet gekomen om te blijven, dat weet ik bijna elke dag

Het lichaam is los terwijl de ziel leeg is

Ciranda van mensen

Het leven is een bloem van licht die we leren verscheuren