Craionhorn - Draugnim

Against the stone, against the land

Forged in rage of ever starving flame

Pyres fed with firstborn of man

No tideless sea your fire could tame

Clarion call of Craionhorn

No ravines echo your storm, no writhing heart heeds your call

No hands left with warmth reach for tales forlorn

Chained in your frame is what was lost, what was sigh,

What was the deemed as last breath of god

Chained in your frame is what was all, what has been,

What was winds blowing never silent

Hollow bone of the timeless wyrm

Gold that never shined in sun

Envenomed blood of every martyr

Steel blackened in sins left undone

No sight shunned beyond, no voice life banished from everlasting song

No men this age has born crave to hear the silenced horn

No longer hear they call…

Tegen de steen, tegen het land

Gesmeed in de woede van een ooit uitgehongerde vlam

Brandstapels gevoed met eerstgeborene van de mens

Geen getijloze zee die jouw vuur kan temmen

Clarion call of Craionhorn

Geen ravijnen weerkaatsen je storm, geen kronkelend hart geeft gehoor aan je oproep

Geen handen meer met warmte voor verloren verhalen

Geketend in je frame is wat verloren was, wat was zucht,

Wat werd beschouwd als de laatste adem van god?

Geketend in je frame is wat alles was, wat is geweest,

Wat was de wind die waaide, nooit stil

Holle botten van de tijdloze wyrm

Goud dat nooit in de zon scheen

Vergiftigd bloed van elke martelaar

Staal zwart geworden door ongedaan gemaakte zonden

Geen enkel zicht wordt daarbuiten geschuwd, geen stemleven verbannen uit het eeuwige lied

Geen mannen van deze leeftijd hebben hunkeren naar het horen van de tot zwijgen gebrachte hoorn

Hoor ze niet meer bellen...