Denied Existence - Disgorge

For eons I looked down upon my earth

Nothing less than disgust is what I have tasted

Ever since the dawn of your birth

Now I cleanse my savor with the extinction of humanity

I have given to you the opportunity to mold your own fate

Yet you abused the privilege

It is error that brings you to contradiction

By the very hand that created ye you will be unmade

Wiped clean from the constant flow of time

Look across your land, the deserts, the forests

The lakes, streams and seas.

It is what I gave to you

And as easily given too is now taken away

Gaze at the ominous clouds enveloping the earth

Black with a hatred unknown to mortals

They bring your doom, they bring your expiration

Scream you fools, for whom do you scream to?

Plead for your lives, it will only make my minions more ferocious

They already thirst for your blood

And have been eagerly waiting to taste your flesh

Now all around you your race is dwindling

In utter shock you congeal from the beasts devouring your kin

The last thing you see before entering the darkness

Is the blood stained jaws that tear your core apart

I deny your passage into the next realm, you failed to exist

Life is drained and now all is but a defiled memory

Eeuwenlang keek ik neer op mijn aarde

Niets minder dan walging is wat ik heb geproefd

Sinds de dageraad van je geboorte

Nu zuiver ik mijn smaak met het uitsterven van de mensheid

Ik heb je de kans gegeven om je eigen lot te bepalen

Toch heb je het voorrecht misbruikt

Het is een fout die u tot tegenstrijdigheid brengt

Door de hand die je hebt gemaakt, zul je ongemaakt zijn

Schoongeveegd van de constante stroom van tijd

Kijk over je land, de woestijnen, de bossen

De meren, beken en zeeën.

Het is wat ik je heb gegeven

En zoals gemakkelijk gegeven ook nu wordt weggenomen

Kijk naar de onheilspellende wolken die de aarde omhullen

Zwart met een haat die stervelingen niet kennen

Ze brengen je ondergang, ze brengen je vervaldatum

Schreeuw, dwazen, voor wie schreeuw je?

Pleit voor je leven, het zal mijn volgelingen alleen maar woester maken

Ze dorsten al naar je bloed

En hebben reikhalzend uitgekeken om je vlees te proeven

Nu neemt overal om je heen je race af

In totale shock stol je van de beesten die je verwanten verslinden

Het laatste wat je ziet voordat je de duisternis ingaat

Zijn de met bloed bevlekte kaken die je kern uit elkaar scheuren?

Ik ontken je doorgang naar het volgende rijk, je hebt niet bestaan

Het leven is uitgeput en nu is alles slechts een bezoedelde herinnering