Kirjoitan - Dingo

Aavikolta tuulee, lyden saluunan ovet kii,

on nurkassa piano sen rell aaveet tanssivat balettii.

on seinn naulittu ss, naula on lpi sydmen,

ja min seison tss kun aaveet tarttuvat ksiini kuiskien.

Ne vievt mut baaritiskille tarjoten iloliemin,

juovun ja pyydn pianistia soittamaan svelmn,

jossa on tuuli ja vesi, niitty ja omenapuu, aavikon laidalta tuulee

on kaunista se mit muistoissain tapahtuu.

kirjoitan, seiniin autiotalojen, kirjoitan kuinka sinua tarvitsen,

kirjoitan rappukytvviin yksinisten.

kirjoitan, kirjoitan, kirjoitan.

saammun jaa uneksin intiaanista joka mua opettaa,

ett ihmisill on siivet ja rakastavaisilla luvattu maa,

tuo vanhaa intiaaninainen rukoilee unessa puolestani,

se sirottaa liekkeihin tuhkaa ja min nen sinun kasvosi edessni.

hern siihen kun saluunastani juoksee joku pois,

se ei ole aave joka mieltni kiusata vois.

min tiedn ett olit tll jossakin,

ei ole niitty eik vett joka omenapuutamme kaastelisi kauemmin.

kirjoitan, seiniin autiotalojen, kirjoitan kuinka sinua tarvitsen,

kirjoitan rappukytvviin yksinisten.

kirjoitan, kirjoitan, kirjoitan.

nyt kirjoitan, seiniin autiotalojen, kirjoitan kuinka sinua tarvitsen,

kirjoitan rappukytvviin yksinisten.

kirjoitan, kirjoitan, kirjoitan.

kirjoitan, kirjoitan, kirjoitan

De wind daalt neer uit de woestijn, de deuren van Lydens salonschommel,

is een hoekpiano met zijn rell spoken ballet dansen.

is aan de muur genageld, de spijker is door het hart,

en ik sta hier terwijl de geesten mijn gefluister vastgrijpen.

Ze nemen je mee naar de toog en bieden een bouillon aan,

Ik word dronken en vraag de pianist om svelm te spelen,

met wind en water, weide en appelboom, de rand van de woestijnwinden

Het is mooi wat er in mijn herinneringen gebeurt.

Ik schrijf, op de muren van verlaten huizen, ik schrijf hoe ik je nodig heb,

Ik schrijf op de trappen van de eenzame.

Ik schrijf, ik schrijf, ik schrijf.

deel een droom over een indiaan die me lesgeeft,

dat mensen vleugels hebben en het beloofde land liefhebben,

die oude Indiase vrouw bidt in haar slaap voor mij,

het strooit as op de vlammen en mijn gezicht voor je.

hern als iemand mijn saloon uitloopt,

het is geen geest die mijn geest zou kunnen verleiden.

ik weet dat je hier ergens was

er is geen weide of water dat onze appelbomen langer zal houden.

Ik schrijf, op de muren van verlaten huizen, ik schrijf hoe ik je nodig heb,

Ik schrijf op de trappen van de eenzame.

Ik schrijf, ik schrijf, ik schrijf.

nu schrijf ik, op de muren van de woestijnhuizen, ik schrijf hoe ik je nodig heb,

Ik schrijf op de trappen van de eenzame.

Ik schrijf, ik schrijf, ik schrijf.

Ik schrijf, ik schrijf, ik schrijf