Путь домой - ДиДюЛя

Обними меня так, будто руки твои —

это стены,

За которыми мне никогда ничего

не грозит.

Я оттаю тогда, и тревога уйдет постепенно,

Как от нас уезжают ненужные больше такси.

Обними меня так, будто руки твои —

это волны,

Что ласкают меня, окружая своей теплотой.

Чтоб слова возникали в душе, говорились невольно,

Чтобы фразы кончались надежной такой запятой.

Чтобы время вокруг не спешило — сидело бы в кресле,

И роняло минуту, как новый изящный стежок.

Чтоб забыть навсегда непростое условие «если».Обними меня так,

Чтоб я знала, Что все хорошо.

Houd me vast zoals je armen zijn

dit zijn de muren

Waar ik nooit iets voor heb

bedreigt niet.

Ik zal dan ontdooien, en de angst zal geleidelijk verdwijnen,

Hoe meer onnodige taxi's ons verlaten.

Houd me vast zoals je armen zijn

dit zijn de golven

Die me strelen, me omringen met hun warmte.

Zodat woorden in de ziel opkomen, onvrijwillig gesproken,

Zodat zinnen eindigen met zo'n betrouwbare komma.

Zodat de tijd niet verstrijkt - zou in een leunstoel zitten,

En de minuut viel als een nieuwe elegante steek.

Om voor altijd de moeilijke "als" toestand te vergeten. Omhels me zo,

Zodat ik weet dat alles in orde is.