Element 5: Resignation - Diary of Dreams

«Greif nicht nach den Sternen, wenn dir eine Welt zu Füßen liegt»,

hat mal jemand zu mir gesagt.

Schwachsinn!

Das einzige, was mir zu Füßen liegt,

sind die Überreste einer jämmerlichen Existenz.

Wer alles hat, hat eben viel

zu verlieren.

Ich habe nichts.

Also wovor sollte ich Angst haben?

Keiner könnte verstehen, was jetzt gerade in mir vorgeht.

Die zitternden Wände

und der bebende Boden irritieren nur leicht.

Die Zunge schleppt zögerlich Worte

zu Tage, und schon wieder geht das Licht aus.

Verdammt, warte mal eben…

alles kehrt zurück zu einer einzigen Frage: Was mache ich hier eigentlich?

Ich wollte meinen Frieden mit der Welt, aber die Welt wollte meinen Frieden

nicht

«Don't reach for the stars when the world is lying at your feet,»

someone once said to me.

Bullshit!

The only things lying at my feet are the

remains of a pitiful existence.

Those who have everything have a lot to lose.

I have nothing.

So what do I have to be afraid of?

No one can understand what I am going through right now.

The trembling walls

and vibrating floors are only a minor irritation.

Hesitantly, the tongue

quarries words, and again, the light goes out.

Damn, wait a second…

everything comes down to one single question: What am I doing here?!

I wanted to have peace with the world but the world does not want peace with me

"Reik niet naar de sterren als er een wereld aan je voeten ligt"

zei iemand ooit tegen mij.

onzin!

Het enige dat aan mijn voeten ligt

zijn de overblijfselen van een ellendig bestaan.

Als je alles hebt, heb je veel

verliezen.

Ik heb niks.

Waar moet ik dan bang voor zijn?

Niemand kon begrijpen wat er op dit moment in mij omgaat.

De trillende muren

en de trillende grond zijn slechts licht irriterend.

De tong sleept aarzelend woorden

tot dag, en weer gaat het licht uit.

Verdomme, wacht even...

alles keert terug naar één enkele vraag: wat doe ik hier eigenlijk?

Ik wilde mijn vrede met de wereld, maar de wereld wilde mijn vrede

niet

"Reik niet naar de sterren als de wereld aan je voeten ligt",

zei iemand ooit tegen mij.

onzin!

De enige dingen die aan mijn voeten liggen, zijn de

resten van een erbarmelijk bestaan.

Wie alles heeft, heeft veel te verliezen.

Ik heb niets.

Waar moet ik dan bang voor zijn?

Niemand kan begrijpen wat ik nu doormaak.

De trillende muren

en trillende vloeren zijn slechts een kleine irritatie.

Aarzelend, de tong

groeven woorden, en weer gaat het licht uit.

Verdomme, wacht even...

alles komt neer op één enkele vraag: wat doe ik hier?!

Ik wilde vrede met de wereld hebben, maar de wereld wil geen vrede met mij