The Silent Star - Desolate Shrine

Like a moth gnaws on fabric

And like a hungry spear

Is struck between the ribs

Violently I have breached my darkness

Through a gateway to hidden consciousness

I descend into an old shed skin

Which peels with creeping death

I release the poison into my own flesh

To embrace the blackest of sleep

Lucifer-Christos, fallen and resurrected

Nightside in fire and dawn in brilliance

In the radiance of Satan’s star

My serpent-eye will open again

Lucifer-Christos, falln and resurrected

Nightsid in fire and dawn in brilliance

Closed eye within a closed triangle

A broken line in circumference

In observance from five angles

Three horns and webs spun of smoke

Stirring yet still in blue shadows

Thrice I have awakened

Sweet drop of blood on her chest

And that bewitching flame in the eyes

Beckon to damnation

Her tongue clad in lead

And mouth scorched black

Beckon to damnation

With a forgotten song

Of the yoke of flesh and bone

I tear myself apart

So that my chalice may never be filled

With blood clotted in sightlessness

And even if the stars would die

The age of man comes to an end

One certainty will remain absolute

For silence is everlasting

Eternal is the Voice of Your Truth

Zoals een mot aan stof knaagt

En als een hongerige speer

Wordt tussen de ribben geslagen

Met geweld heb ik mijn duisternis doorbroken

Door een poort naar verborgen bewustzijn

Ik daal af in een oude schuurhuid

Die pelt met sluipende dood

Ik laat het gif vrij in mijn eigen vlees

Om de zwartste slaap te omarmen

Lucifer-Christos, gevallen en herrezen

Nachtzijde in vuur en dageraad in schittering

In de glans van Satans ster

Mijn slangenoog gaat weer open

Lucifer-Christos, gevallen en herrezen

Nightsid in vuur en dageraad in schittering

Gesloten oog in een gesloten driehoek

Een onderbroken lijn in de omtrek

Met inachtneming van vijf hoeken

Drie horens en webben gesponnen van rook

Roeren maar nog steeds in blauwe schaduwen

Driemaal ben ik wakker geworden

Zoete druppel bloed op haar borst

En die betoverende vlam in de ogen

Wenken tot verdoemenis

Haar tong bekleed met lood

En mond zwart geschroeid

Wenken tot verdoemenis

Met een vergeten nummer

Van het juk van vlees en been

Ik scheur mezelf uit elkaar

Zodat mijn kelk nooit gevuld wordt

Met bloed gestold in gezichtsloosheid

En zelfs als de sterren zouden sterven

Het tijdperk van de mens loopt ten einde

Eén zekerheid zal absoluut blijven

Want stilte is eeuwig

Eeuwig is de stem van uw waarheid