City of Millennia - Demoncy

Carved in rock my ancestors' names, perished once in cold blueish flames

The grass long gone from misty mountains, fetid breath spewed forth from

abandoned fountains

Dimensional gates forgotten in this age, reopened soon with ancient rage

A time beyond time’s creature leers from chaos-ridden outer spheres

Circles, squares and broken pylons, sorcerers' lights announcing the ones

Circles, squares and broken pylons, sorcerers' lights announcing the ones

Parallel sights, spaceless and stealthy

Ruined and scattered what once was wealthy

Imaginary fortress crumbling, so brittle

Giant stones, a boundless riddle

Behold now this city of millennia

Symbols in dust slowly washed away, disappearing as a mind goes astray

Wandering dreamless in fear of the past, multidimensional realms so vast

Madness confronted with seraphic delight, mingling and prospering,

the essence of night

Crawling shapeless and omnipresent, intervening forces twisted and bent

Flickering lights reflected by stars, cold fire melting sand to glass

Engulfed in darkness shines this domain, cutting memories, crystalline pain

As I lie dormant in this mighty kingdom of stone, Dame Kum Dame — the ultimate

promise

Sharpeyed entities lingering there, finally home in their hidden lair

In de rotsen uitgehouwen namen van mijn voorouders, eens omgekomen in koude blauwachtige vlammen

Het gras dat al lang uit de mistige bergen was verdwenen, de stinkende adem spuwde uit...

verlaten fonteinen

Dimensionale poorten vergeten in dit tijdperk, binnenkort heropend met oude woede

Een wezen uit de tijd gluurt uit de door chaos geteisterde uiterlijke sferen

Cirkels, vierkanten en gebroken pylonen, tovenaarslichten die de ene aankondigen

Cirkels, vierkanten en gebroken pylonen, tovenaarslichten die de ene aankondigen

Parallelle bezienswaardigheden, ruimteloos en onopvallend

Geruïneerd en verstrooid wat ooit rijk was

Denkbeeldige vesting die afbrokkelt, zo broos

Gigantische stenen, een grenzeloos raadsel

Zie nu deze stad van millennia

Symbolen in stof spoelden langzaam weg en verdwijnen als een geest afdwaalt

Droomloos ronddwalen in angst voor het verleden, multidimensionale rijken zo uitgestrekt

Waanzin geconfronteerd met serafijnse verrukking, vermenging en voorspoed,

de essentie van de nacht

Kruipen vormloos en alomtegenwoordig, tussenliggende krachten verdraaid en gebogen

Flikkerende lichten weerkaatst door sterren, koud vuur smelt zand tot glas

Overspoeld door duisternis schijnt dit domein, snijdende herinneringen, kristallijne pijn

Terwijl ik sluimerend lig in dit machtige koninkrijk van steen, Dame Kum Dame - de ultieme

belofte

Entiteiten met scherpe ogen die daar rondhangen, eindelijk thuis in hun verborgen schuilplaats