Hypoxie - Deluge

Elles ruissellent les rivières, abondance nécessaire

Toutes les écluses sont ouvertes

Et sous cette pression

Tout se déchaîne, tout se disperse, puis tout s’apaise

Il n’existe aucun capitaine, qui, face à ce tumulte éphémère

Puisse tenir le cap

Garder une direction régulière

Prendre les récifs pour des continents, des terres d’accueil

Mais rien n’y pousse, rien ne vit

Si ce n’est l’espoir

Ce faux frère, qui t’emporte, te fatigue, te happe

Faute de secours, on finit par couler à pic

Tiré vers le fond par un cœur trop lourd

Ze stromen de rivieren, noodzakelijke overvloed

Alle sloten zijn open

En onder deze druk

Alles wordt wild, alles verspreidt zich, dan kalmeert alles

Er is geen kapitein die, ondanks dit vluchtige tumult...

Kan de cursus houden

Houd een vaste richting aan

Neem de riffen voor continenten, gastvrije landen

Maar daar groeit niets, niets leeft

zo niet hoop

Deze valse broer, die je meeneemt, je vermoeit, je grijpt

Zonder hulp zinken we uiteindelijk

Naar beneden getrokken door een zwaar hart