16 Roses - Decayer

13 days I slept on the floor while the hospice workers came and I begged for

more

The moment we heard the news, my emotions left my body left my body

The loss of a sibling it’s sickening and left me traumatized

No amount of help will end my suffering the constant ache no amount of time

will heal these wounds

Sixteen roses on your grave one for every year you changed my life

February 8th won’t be the same laying you down and closing the casket was the

hardest thing I’ve done looking back it drained me of all emotions the pain is

real just like the guilt I feel to this day every person I knew doesn’t look at

me the same to this day those people will never remember your name never

remember your name there were times I wished I was you because then you’d still

be here they want their little girl back but cancer took you too soon laying

you down and closing the casket was the hardest thing I’ve done looking back it

drained me of all emotions that day I was mostly mad at myself for never

showing face for never being there all the excuses I made just to avoid those

visits the loss of a sibling it’s sickening and left me traumatized

Left you alone too selfish burdened with myself

I was only living for me now you’re gone and I’m living for you

Sixteen roses on your grave

Sixteen roses on your grave one for every year you changed my life I will never

be the same Sixteen roses on your grave one for every year you changed my life

I will never be the same I will never be alright

Stage three cancer and nothing’s changed a malignancy in your brain

Slipping away

Sitting next to your sibling it’s something I see every time I close my eyes

slipping away

13 dagen sliep ik op de grond terwijl de hospices kwamen en ik smeekte om

meer

Op het moment dat we het nieuws hoorden, verlieten mijn emoties mijn lichaam verliet mijn lichaam

Het verlies van een broer of zus is misselijkmakend en heeft me getraumatiseerd

Geen enkele hoeveelheid hulp zal een einde maken aan mijn lijden aan de constante pijn, geen enkele hoeveelheid tijd

zal deze wonden helen

Zestien rozen op je graf een voor elk jaar dat je mijn leven veranderde

8 februari zal niet hetzelfde zijn, je neerleggen en de kist sluiten was de

het moeilijkste wat ik heb gedaan, terugkijkend, ontnam me alle emoties, de pijn is

echt, net als het schuldgevoel dat ik tot op de dag van vandaag voel waar niet elke persoon die ik ken naar kijkt

ik tot op de dag van vandaag zullen die mensen je naam nooit onthouden nooit

onthoud je naam er waren tijden dat ik wenste dat ik jou was, want dan zou je nog steeds

hier zijn ze willen hun kleine meid terug maar kanker heeft je te vroeg laten liggen

jij naar beneden en de kist sluiten was het moeilijkste wat ik heb gedaan als ik erop terugkijk

heeft me die dag van alle emoties ontdaan. Ik was vooral boos op mezelf voor nooit

gezicht laten zien omdat ik er nooit was, alle excuses die ik heb gemaakt om die te vermijden

bezoekt het verlies van een broer of zus het is misselijkmakend en liet me getraumatiseerd achter

Ik liet je alleen te egoïstisch belast met mezelf

Ik leefde alleen voor mij nu jij weg bent en ik leef voor jou

Zestien rozen op je graf

Zestien rozen op je graf een voor elk jaar dat je mijn leven veranderde, zal ik nooit

wees dezelfde Zestien rozen op je graf een voor elk jaar dat je mijn leven veranderde

Ik zal nooit meer dezelfde zijn Ik zal nooit in orde zijn

Kanker in stadium drie en er is niets veranderd aan een maligniteit in je hersenen

Wegglijden

Als ik naast je broer of zus zit, zie ik dat elke keer als ik mijn ogen sluit

wegglijden