Undone - David Tennant

Here is the truth.

Exactly how I remember it.

And perhaps in being so,

it is inevitably undone

Here when the hour is late and the bottle long gone.

Where thoughts like

constellations blur in and out of focus, nothing more than buoyant memories;

aqueous melancholy.

The shoreline recedes into darkness, betraying grains of

the past.

They catch light of the moon, giving song and sparkle to this late

night tale.

Here’s the truth, I swear.

Word for word, picking through a pile of

sedimentary emotion

The crackle of fire, the cold in my bones and the pitter patter of rain takes

me back.

Echoes of footfalls crushing fallen leaves, all that’s left of the

yellow wood.

Racing back in time.

Back to where it all started;

the beginning

of the end

We’d set up camp between risk and consequence, reckless in a way that only

youth can know.

Our hearts a cursor, pulsing, eager to forge the story of our

lives.

There was no such thing as a photo without flash, a song without bass,

or too much faith in the future.

Little did we know

What happened over what is felt is of little consequence.

The sheer impact of

remaining impervious to desire.

You to me;

a hem caught by a hook in time.

Inexplicably attached, like the deadweight subscription of newspapers in a

digital world of click stories and shot glass love affairs

The orchestra of our past carries on listlessly.

Erratic, yet somehow segued.

Like time

And all of our choices, embalmed, incubate the senses.

The smell of your skin,

the sound of your breath, the question mark curve in your ear.

Now these seem

hollow, like the nape of your neck.

Where once I touched and felt you

Alas, remember the end?

Outside the Admiral, I inhaled.

I exhaled, reflecting.

I didn’t notice you

arrive.

But you stood there alongside me as the rain fell down.

«I don’t think

this was a good idea,» I said, Lying

You shuffled your weight on both feet and I knew you wanted to say something.

I didn’t let you, and you disappeared like mist, suspended in sight,

betrayed by my grasp.

How I wish I’d run after you and said:

«Hold me like you would a photograph.

From the edges, and lightly.

«Because anything more and I’d be stained;

sullied by the desire of what would

always and inevitably leave me undone

You have been listening to Late Night Tales, music and stories worth staying up

for

Hier is de waarheid.

Precies hoe ik het me herinner.

En misschien omdat dat zo is,

het wordt onvermijdelijk ongedaan gemaakt

Hier als het laat is en de fles al lang op is.

Waar gedachten graag

sterrenbeelden vervagen in en uit focus, niets meer dan levendige herinneringen;

waterige melancholie.

De kustlijn verdwijnt in duisternis en verraadt korrels van

het verleden.

Ze vangen het licht van de maan en geven zo laat zang en sprankeling

nacht verhaal.

Dit is de waarheid, ik zweer het.

Woord voor woord, een stapel doorzoeken

sedimentaire emotie

Het geknetter van vuur, de kou in mijn botten en het gekletter van de regen neemt toe

me terug.

Echo's van voetstappen die gevallen bladeren verpletteren, alles wat er nog over is van de

geel hout.

Racen terug in de tijd.

Terug naar waar het allemaal begon;

het begin

van het einde

We hadden ons kamp opgezet tussen risico en gevolg, roekeloos op een manier die alleen

jeugd kan weten.

Onze harten zijn een cursor, pulserend, verlangend om het verhaal van ons te vervalsen

leeft.

Er bestond niet zoiets als een foto zonder flits, een lied zonder bas,

of te veel vertrouwen in de toekomst.

We wisten het niet

Wat er is gebeurd boven wat wordt gevoeld, is van weinig belang.

De enorme impact van

ongevoelig blijven voor verlangen.

Jij aan mij;

een zoom gevangen door een haak in de tijd.

Onverklaarbaar gehecht, zoals het deadweight-abonnement van kranten in een

digitale wereld van klikverhalen en liefdesrelaties met borrelglaasjes

Het orkest van ons verleden gaat lusteloos door.

Onregelmatig, maar op de een of andere manier gescheiden.

Zoals tijd

En al onze keuzes, gebalsemd, prikkelen de zintuigen.

De geur van je huid,

het geluid van je ademhaling, de kromming van het vraagteken in je oor.

Nu lijken deze

hol, zoals de achterkant van je nek.

Waar ik je ooit heb aangeraakt en gevoeld

Helaas, herinner je je het einde nog?

Buiten de admiraal ademde ik in.

Ik ademde uit, nadenkend.

Ik heb je niet opgemerkt

aankomen.

Maar je stond daar naast me terwijl de regen viel.

«Ik denk het niet

dit was een goed idee,' zei ik, liegend

Je schudde je gewicht op beide voeten en ik wist dat je iets wilde zeggen.

Ik liet je niet toe, en je verdween als mist, in het zicht,

verraden door mijn greep.

Wat zou ik willen dat ik achter je aan rende en zei:

«Houd me vast alsof je een foto vasthoudt.

Van de randen, en licht.

«Want nog meer en ik zou bevlekt zijn;

bezoedeld door het verlangen naar wat zou

laat me altijd en onvermijdelijk ongedaan

Je hebt geluisterd naar Late Night Tales, muziek en verhalen die het waard zijn om op te blijven

voor