Ballad Of The Adventurers - David Bowie

Sickened by sun, with rainstorms lashing him rotten

A looted wreath crowning his tangled hair

Every moment of his youth apart from its dream was forgotten

Gone the roof overhead, but the sky was always there

Oh you, who are flung out, alike from heaven and from Hades

You murderers who’ve been so bitterly repaid

Why did you part from the mothers who nursed you as babies

It was peaceful and you slept and there you stayed

Still he explores and rakes the absinthe green oceans

Though his mother has given him up for lost

Grinning and cursing with a few odd tears of contrition

Always in search of that land where life seems best

Loafing through hells and flocked through paradises

Calm and grinning, with a vanishing face

At times he still dreams of a small field he recognises

With a blue sky overhead and nothing else

Ziek van de zon, met regenbuien die hem rotten

Een geplunderde krans die zijn verwarde haar bekroont

Elk moment van zijn jeugd behalve zijn droom was vergeten

Het dak erboven, maar de lucht was er altijd

Oh jij, die eruit wordt geslingerd, zowel uit de hemel als uit Hades

Jullie moordenaars die zo bitter zijn terugbetaald

Waarom heb je afscheid genomen van de moeders die je als baby hebben verzorgd?

Het was rustig en je sliep en daar bleef je

Toch verkent en harkt hij de absint groene oceanen

Hoewel zijn moeder hem voor verloren heeft opgegeven

Grijnzend en vloekend met een paar vreemde tranen van berouw

Altijd op zoek naar dat land waar het leven het beste lijkt

Loafend door hellen en stroomden door paradijzen

Kalm en grijnzend, met een verdwijnend gezicht

Soms droomt hij nog steeds van een klein veld dat hij herkent

Met een blauwe lucht boven je hoofd en niets anders