Telegraph - Daniel Tompkins

You walked in with shining eyes and could’ve been

A dark kind of angel with hooded eyes

You sent me a telegraph, your testament

You told me a fortune or a lie

And I feel so delayed

And I feel I can’t relate

Did it ever occur to you

That we can’t make it true?

You told me with scarlet eyes, you never did

You made love to my regret and left it in

We count months, days, and hours, the second hand

To watch all the flowers of black bloom again

And I feel so delayed

And I feel I can’t relate

Did it ever occur to you

That we can’t make it true?

And I feel so delayed

And I feel I can’t relate

Did it ever occur to you

That we can’t make it true?

Je kwam binnen met stralende ogen en had kunnen zijn

Een donker soort engel met ogen met een kap

Je hebt me een telegraaf gestuurd, je testament

Je vertelde me een fortuin of een leugen

En ik voel me zo vertraagd

En ik heb het gevoel dat ik het niet kan relateren

Is het ooit bij je opgekomen?

Dat we het niet waar kunnen maken?

Je vertelde me met scharlaken ogen, je hebt het nooit gedaan

Je bedreef de liefde tot mijn spijt en liet het in

We tellen maanden, dagen en uren, de secondewijzer

Om alle bloemen van Black opnieuw te zien bloeien

En ik voel me zo vertraagd

En ik heb het gevoel dat ik het niet kan relateren

Is het ooit bij je opgekomen?

Dat we het niet waar kunnen maken?

En ik voel me zo vertraagd

En ik heb het gevoel dat ik het niet kan relateren

Is het ooit bij je opgekomen?

Dat we het niet waar kunnen maken?