The Triton's Daughter - Dagon

One night by a pallid moon, at a grotto by the sea,

my eyes beheld a sight now carved into my mind eternally.

Raven locks, lily skin, the ample curves of womanhood,

but with a tail of oceankind, the legends then I understood.

Forbidden longing, two worlds were never meant to pair.

Passion culled by siren song drifting on the ocean air.

Daughter of the lonely deep, there is no home we both can share,

a love that cannot be, yet somehow it has come to bear.

Languishing in solitude without her,

fixating on the vision of ocean mists about her.

Languishing in solitude without her,

My bosom holds but half a heart without the triton’s daughter.

Fool, I said, within my mind, this love can’t truly be,

for you, the son of land-born man, and she the child of the rolling sea.

But then my reason fell away beneath the soaring song of heart,

she and I, my heart declared, shall tie as one and never part.

But off the shore I thought I saw a luminescent eye,

in a flicker it was gone and so I cast it from my mind.

Foolish and myopic, I’m now haunted by the sight,

it would undo the things I sought and cast my being into the night.

Doomed from the start,

a love maligned by land and sea.

Born of the heart,

despite what others say should be.

I hold no regrets,

'tis better to have loved and lost,

but I shan’t forget,

my love, my life, the dreadful cost.

Op een nacht bij een bleke maan, bij een grot aan zee,

mijn ogen zagen een aanblik die nu voor eeuwig in mijn geest is gegrift.

Raafsloten, leliehuid, de weelderige rondingen van het vrouwzijn,

maar met een staart van de oceaan, de legendes die ik toen begreep.

Verboden verlangen, twee werelden waren nooit bedoeld om te koppelen.

Passie geruimd door sirenelied drijvend op de oceaanlucht.

Dochter van de eenzame diepte, er is geen huis dat we allebei kunnen delen,

een liefde die er niet kan zijn, maar toch op de een of andere manier is uitgekomen.

Wegkwijnend in eenzaamheid zonder haar,

gefixeerd op het visioen van oceaannevels om haar heen.

Wegkwijnend in eenzaamheid zonder haar,

Mijn boezem bevat maar een half hart zonder de dochter van de triton.

Dwaas, zei ik, in mijn hoofd, deze liefde kan niet echt zijn,

voor jou, de zoon van de op het land geboren man, en zij het kind van de rollende zee.

Maar toen viel mijn reden weg onder het stijgende lied van het hart,

zij en ik, zo verklaarde mijn hart, zullen als één samengaan en nooit uit elkaar gaan.

Maar voor de kust dacht ik een lichtgevend oog te zien,

in een flits was het weg en dus gooide ik het uit mijn hoofd.

Dwaas en kortzichtig, ik word nu achtervolgd door de aanblik,

het zou de dingen die ik zocht ongedaan maken en mijn wezen in de nacht werpen.

Verdoemd vanaf het begin,

een liefde verguisd door land en zee.

Geboren uit het hart,

ondanks wat anderen zeggen dat zou moeten zijn.

Ik heb geen spijt,

het is beter om te hebben liefgehad en verloren,

maar ik zal niet vergeten,

mijn liefde, mijn leven, de vreselijke prijs.