Le souffle de la guerre - Crépuscule d'Hiver, Stuurm, N.K.L.S

Lorsque je combattais jadis

Sur les chemins de la gloire

Depuis les hauteurs du castel

Où je contemplais notre vaste fief

Je me souviens du soleil d’hiver

Pâle et léchant la pierre froide

Aux premières heures du jour

Embrassant le beffroi d’un vif éclat

Quand l’astre succombait aux ténèbres

Jetant sur le monde une noirceur de cendres

Un millier d torches dans l’obscurité

Et les épées furnt purifiées

Par le souffle de l’hiver

Et les espoirs des hommes se consumèrent

Dans l’incadescence de la guerre

Alors que les flèches se fichèrent dans les pavois

Et que le pont-levis s’abaissa dans un sour fracas

Un millier de torches dans l’obscurité

Et les épées furent purifiées

Le cor sonna la charge

Et le fracas de l’acier

Brisa la quiétude hiémale

Jusqu’au dernier souffle

Ma lame trancha la chair

Jusqu’au dernier souffle

Je fis trembler la terre

Toen ik ooit vocht

Op de paden van glorie

Vanaf de hoogten van het kasteel

Waar ik staarde naar ons enorme bolwerk

Ik herinner me de winterzon

Bleek en steenkoud likkend

In de vroege uurtjes van de dag

Het belfort omarmen met heldere schittering

Toen de ster bezweek aan de duisternis

Een zwartheid van as op de wereld werpend

Duizend fakkels in het donker

En de zwaarden werden gezuiverd

Door de adem van de winter

En de hoop van mannen wordt verteerd

In het vuur van de oorlog

Zoals de pijlen in de bolwerken bleven steken

En de ophaalbrug stortte neer met een crash

Duizend fakkels in het donker

En de zwaarden werden gezuiverd

De hoorn klonk de lading

En de crash van staal

De winterstilte verbrijzeld

Tot de laatste adem

Mijn mes sneed het vlees

Tot de laatste adem

Ik deed de aarde trillen