Dogwood Rust - Comets On Fire

Standing on the years crooked as a loon

Just beyond the rusted metal gates

I feel that the fallen like a stone

From the good grace of the Sun

I believe I have seen two eyes

hanging in the gutted dusk for a thousand miles

Upon a path of ruin that pines and calls

for the snapping hooves of the dawn

So if not strange the way we fade?

From each others thoughts

Reduced to orphaned memories

that I let stray too far…

Is if not strange that we once loved?

but let of slip away

Like the sun that falls into the sea

It hisses down and gone is the day

While bluebirds sing

and Dogwood leaves call the rain

you don’t have to run from the cold

but you can never go home…

Did you fall from the sky of fiery sun?

Your muscles torn and jelly worn

as you clawed wildly at the wind

I held the wings of a sound so clear

of a dream I barely can’t recall

Then dipped the wing and mute the strings

that were ringing of the greatest song

Is it not strange that we were one

But let a mountain fall

Upon the cold and the unforgiving waves

into the deep the pieces plunge

Is it not strange the way we fade

like stones that skip and sink

Like youth that creeps into the grey

the hush of dust and gone is the age

While bluebirds sing

and Dogwood leaves call the rain

you don’t have to run from the cold

But you can never go home.

Staande op de jaren krom als een gek

Net voorbij de verroeste metalen poorten

Ik voel dat de gevallen als een steen

Van de goede genade van de zon

Ik geloof dat ik twee ogen heb gezien

duizenden mijlen in de uitgeholde schemering hangen

Op een pad van verwoesting dat smacht en roept

voor de krakende hoeven van de dageraad

Dus als het niet vreemd is hoe we vervagen?

Van elkaars gedachten

Gereduceerd tot verweesde herinneringen

dat ik te ver heb laten dwalen...

Is het niet vreemd dat we ooit liefhadden?

maar laten we wegglippen

Zoals de zon die in de zee valt

Het sist naar beneden en weg is de dag

Terwijl bluebirds zingen

en kornoeljebladeren roepen de regen

je hoeft niet weg te rennen voor de kou

maar je kunt nooit naar huis gaan...

Ben je uit de lucht van de vurige zon gevallen?

Je spieren gescheurd en gelei versleten

terwijl je wild in de wind klauwde

Ik hield de vleugels van een geluid zo duidelijk vast

van een droom die ik me nauwelijks kan herinneren

Dompelde toen de vleugel onder en dempte de snaren

die klonken van het beste lied

Is het niet vreemd dat we één waren?

Maar laat een berg vallen

Op de kou en de meedogenloze golven

in de diepte vallen de stukken

Is het niet vreemd hoe we vervagen?

als stenen die overslaan en zinken

Zoals de jeugd die in het grijs kruipt

de stilte van stof en weg is de leeftijd

Terwijl bluebirds zingen

en kornoeljebladeren roepen de regen

je hoeft niet weg te rennen voor de kou

Maar je kunt nooit naar huis gaan.