Rotterdam - Chuck Ragan

Took a walk in Rotterdam, thinking about her train

All along the banls of memory, holding tide away

And on the end of every corner i could almost hear her sound

Time went by in ecstasy, walking next to walls

And the color of the water, was the rails that she was on

And when the whistles blew far away, i felt she knew somehow

For the train often rattles, from the rails shaking ground

I close my eyes and almost hear her now

Took a walk in Rotterdam, dodging spoke and wheel

And a few unnerving riders, agile or insane

And the rest, victims of fashion, lord we’re all to blame

Found myself a bar stool, and something on the rocks

I was dreaming I could ride the sun, westward as it dropped

And find her at the station, gracefully rolling a stop

For the train often rattles, from the rails shaking ground

I close my eyes and see her westward bound

Well i’ll keep that mind a wandering, of love on the rails

Slow rolling days, steel pushing home

Mile over miles gone in the blink of an eye…

For the train often rattles, from the rails shaking ground

I close my eyes and see her westward bound…

Wandelde door Rotterdam, denkend aan haar trein

Langs de bannen van het geheugen, het tij tegenhoudend

En aan het einde van elke hoek kon ik haar bijna horen klinken

De tijd ging voorbij in extase, wandelend langs muren

En de kleur van het water, was de rails waar ze op stond

En toen de fluitjes ver weg bliezen, voelde ik dat ze het op de een of andere manier wist

Want de trein rammelt vaak, van de rails die de grond schudt

Ik sluit mijn ogen en hoor haar nu bijna

Nam een ​​wandeling in Rotterdam, spaak en wiel ontwijken

En een paar zenuwslopende renners, behendig of krankzinnig

En de rest, slachtoffers van mode, heer, we hebben allemaal de schuld

Ik vond een barkruk en iets op de rotsen

Ik droomde dat ik op de zon zou kunnen rijden, naar het westen als hij zakte

En vind haar op het station, gracieus een halte rollend

Want de trein rammelt vaak, van de rails die de grond schudt

Ik sluit mijn ogen en zie haar in westelijke richting

Nou, ik zal die geest een dwaling houden, van liefde op de rails

Langzaam rollende dagen, staal duwt naar huis

Mijl na mijl gegaan in een oogwenk...

Want de trein rammelt vaak, van de rails die de grond schudt

Ik sluit mijn ogen en zie haar in westelijke richting...