Warrior In The Fire (A Poem) - Christine D'Clario

It’s the dead of night and all I can hear

Is the crackling sound of my thoughts burning

Like ancient coals on the furnace of my mind

Not a path in sight, just a turning wheel

Of the muffled chatter that has me

Caught, running, treading in my soul

And I seek, hoping to find

Yet, I wrestle with someone, a worthy opponent indeed

Weighed, measured, and matched to perfection, with every ounce of my strength

Proven on the battlefield, she spots the scars of all the fights she’s won

Slowly, in the flickering light, of the flaming heat of my palms

I can see hr silhouette and hear hr sounding march

Oh, how I fought her in the dark, so many faceless blows

And now, I feel my trembling heart anticipate the rapidly coming vision of her

face

«Who is this fearless warrior that just won’t let go?»

I ask myself as

Step by step, she enters into the realm of my sight

Then, suddenly, like lumineers, I now can see the face that I’d feared for so

long

As the rays of fire shine golden unto her emerging brow

I know somehow, I sensed familiar questions in my wake

The fierce opponent I’d called, she appeared in stunning glow

And as she smiled I began to know, what all this time I’d failed to see

The valiant warrior enemy, was no one else, but me

Het is midden in de nacht en alles wat ik kan horen

Brandt het knetterende geluid van mijn gedachten?

Als oude kolen in de oven van mijn geest

Geen pad in zicht, alleen een draaiend wiel

Van het gedempte geklets dat me heeft

Gevangen, rennen, in mijn ziel trappen

En ik zoek, in de hoop te vinden

Toch worstel ik met iemand, inderdaad een waardige tegenstander

Gewogen, gemeten en gematcht tot in de perfectie, met al mijn kracht

Bewezen op het slagveld, ziet ze de littekens van alle gevechten die ze heeft gewonnen

Langzaam, in het flikkerende licht, van de vlammende hitte van mijn handpalmen

Ik zie je silhouet en hoor je klinkende mars

Oh, wat heb ik met haar gevochten in het donker, zoveel gezichtsloze slagen

En nu voel ik dat mijn bevende hart anticipeert op het snel komende visioen van haar

gezicht

«Wie is deze onverschrokken krijger die maar niet loslaat?»

Ik vraag mezelf af als:

Stap voor stap betreedt ze het rijk van mijn zicht

Dan, plotseling, als lumineers, kan ik nu het gezicht zien waar ik zo bang voor was

lang

Zoals de stralen van vuur goud schijnen op haar opkomende voorhoofd

Ik weet het op de een of andere manier, ik voelde bekende vragen in mijn kielzog

De felle tegenstander die ik had gecalld, verscheen in een prachtige gloed

En terwijl ze glimlachte, begon ik te weten wat ik al die tijd niet had gezien

De dappere krijgervijand, was niemand anders, behalve ik