Winter Of My Life - Chris Farlowe, The Hill

The harden trees cry borning leaves and there day

The great north wind blows green upon their bail

And the pattern of frost on the pen

Form like pictures that dodge through my brain

Again… and again

The wind in the meadows turn to wicks

The fogs reaches further for his knell

And my hand reaches is out in the night

For the love which is gone with the light

Edge faded

As the cell often coats in a vice wraps the trees… For winter

The wind cuts this way… like a knife… to the holes In my clothes

And I wonder… what’s become… all my life

The swallows gone away until next year

The crow sings the only song I hear.

And the snow man is staring at me

Thank the lord his eyes cannot see

And his lips can never ask me

Why… I stand… alone… in the winter… of my life

De verharde bomen huilen geboren bladeren en daar is het dag

De grote noordenwind waait groen op hun borgtocht

En het patroon van rijp op de pen

Vorm als foto's die door mijn hersenen ontwijken

Opnieuw en opnieuw

De wind in de weilanden verandert in lonten

De mist reikt verder naar zijn kniel

En mijn hand reikt uit in de nacht

Voor de liefde die weg is met het licht

Rand vervaagd

Omdat de cel vaak in een bankschroef zit, omhult de bomen... Voor de winter

De wind snijdt deze kant op... als een mes... naar de gaten in mijn kleren

En ik vraag me af... wat is er geworden... mijn hele leven

De zwaluwen zijn weg tot volgend jaar

De kraai zingt het enige lied dat ik hoor.

En de sneeuwman staart me aan

Dank de heer dat zijn ogen niet kunnen zien

En zijn lippen kunnen het me nooit vragen

Waarom... ik sta... alleen... in de winter... van mijn leven