Hommage à Villa-Lobos - Charlie Byrd

Je m’appelle Charlie,

et aujourd’hui j’ai froid,

j’ai pas envie de rire.

J’avais oublié qu’en hiver,

il était bon d’se couvrir.

J’me suis dessiné des mitaines,

et une écharpe bon marché,

j’aurai jamais cru qu’mon rêve,

pourrait m'ôter ma liberté.

Mon crime, celui pour l’quel j’suis condamné,

c’est d’avoir souri sur des sujets où les autres se sont braqués,

C’est d’oser dénoncer, avec second degré, caricaturer une réalité

Souvent trop oubliée.

Mais où vas tu mon monde?

Esclave des arts et des lettres?

Ta liberté c’est donc de fuir plutôt que de l’admettre?

Tu appelles au combat, quand nous restons bouffons des rois,

Divertir pour des sourires, est-ce là l’erreur qui nous tuera?

J’ai froid, j’ai peur.

Aujourd’hui le vent me glace le sang,

j’ai l’impression qu’la fin a trouvé son commencement.

Alors courez, hurlez, indignez vous face à mes dires,

Alors criez, jugez, si être à genoux pour vous c’est vivre,

On ne m’enlèvera rien, on ne m’achèvera pas,

Vous voulez être libres?

Mais vous n'êtes rien de ça.

Alors pleurez, tombez, mais ne regrettez pas,

La vie nous a donné le choix de mener nos propres combats,

Notre arme a été la parole, quelques crayons, ça n’suffit pas,

Il aura suffit d’une fois pour que notre arme ait perdue foi.

Je m’appelle Charlie, et aujourd’hui j’ai froid, j’ai pas envie d’rire.

Non car aujourd’hui je suis mort, et c’est demain que vient le pire.

Mijn naam is Charlie,

en vandaag heb ik het koud,

Ik wil niet lachen.

Dat was ik in de winter vergeten,

het was goed om te bedekken.

Ik tekende wanten voor mezelf,

en een goedkope sjaal,

Ik had nooit geloofd dat mijn droom,

mijn vrijheid zou kunnen afnemen.

Mijn misdaad, waarvoor ik ben veroordeeld,

is om te hebben geglimlacht over onderwerpen waar anderen zich op hebben gefocust,

Het is durven, met tweede graad, een werkelijkheid karikaturaal aan de kaak te stellen

Vaak te vergeten.

Maar waar ga je heen mijn wereld?

Slaaf van kunst en letteren?

Dus je vrijheid is om te vluchten in plaats van het toe te geven?

Je roept om de strijd, terwijl we nog steeds koningen voor de gek houden,

Vermakelijk voor een glimlach, is dit de fout die ons zal doden?

Ik heb het koud, ik ben bang.

Vandaag bevriest de wind mijn bloed,

Ik heb het gevoel dat het einde zijn begin heeft gevonden.

Dus ren, schreeuw, wees verontwaardigd over mijn woorden,

Dus schreeuw, oordeel, als op je knieën zitten is voor jou leven,

Niets zal van mij worden afgenomen, niets zal worden afgemaakt,

Wil je vrij zijn?

Maar dat ben je niet.

Dus huil, val, maar heb geen spijt,

Het leven heeft ons de keuze gegeven om onze eigen strijd te voeren,

Ons wapen was het woord, een paar potloden, dat is niet genoeg,

Het duurde maar één keer voordat ons wapen zijn vertrouwen verloor.

Mijn naam is Charlie, en vandaag heb ik het koud, ik heb geen zin om te lachen.

Nee, want vandaag ben ik dood, en morgen is het ergste.