Pasando El Puente - Camarón De La Isla, Tomatito

A un anciano le pegué

Porque me faltó en la calle

Y al año, cuando me enteré

Que ese hombre era mi padre

Gotas de sangre lloré

Porque me viene de herencia

De unos gitanos honraos

Y de familia canastera

Y yo siempre estare a tu lao

Y no me iré de tu vera

La Niña era

La Niña era canastera

Y la que me quería

Y no se iba de mi vera

Ni hablando ni platicando

Mis penas consuelo sienten

Na más que me estés mirando

La que me lavó el pañuelo

Fue una gitanita mora

Mora de la morería

Me lo lavó en agua fría

Me lo tendió en el romero

Y le canté por bulerías

Mientras se secó el pañuelo

El Sol lleva su carrera

Que no me pongas tu mano

Que nadie me quitará

De que yo te quiera

Las estrellas se asombraron

De ver de pasar a una perla

Morena, guapa, gitana

Que del cielo habían llamao

Viejo mundo

Que el caballo blanco y negro

Del día y de la noche

Atraviesa al galope

Eres el triste palacio

Donde cien príncipes soñaron con la gloria

Donde cien reyes soñaron con el amor

Y se despertaron llorando

Llevo el no que me diste

En la palma de la mano

Como un limón de cera

Como un limón casi blanco

Con roca de pedernal

Yo me he hecho un candelero

Pa yo poderme alumbrar

Porque yo más luz no quiero

Yo vivo en la oscuridad

Voy siguiendo una a una

Las estrellas de los cielos

Entre rojas y amarillas

Bajo la luz del silencio

Una noche tan fría

Y oscura de terciopelo

Cuando puso por mantilla

Su mata de pelo negro

Se estrelló junto a la mía

Su boca dándome besos

Y hasta lloró de alegría

Y a la

Orilla de un río

Yo me voy solo

Y yo me pongo a coger varetas

Por la mañana temprano

Me pongo y hago mi cesta

Vente conmigo a mi casa

Que esta a la vera de un río

Y entre varetas y cañas

Nacen rosales bravíos

Toma la chaqueta

Y dame los calzones

Ik sloeg een oude man

Omdat ik op straat ontbrak

En een jaar later, toen ik erachter kwam

Die man was mijn vader

druppels bloed heb ik gehuild

Omdat het uit erfenis komt

Van enkele eervolle zigeuners

En uit een canastero-familie

En ik zal altijd aan je zijde staan

En ik wijk niet van je zijde

het meisje was

Het meisje was een canastera

en degene die van me hield

En hij week niet van mijn zijde

noch praten noch praten

Mijn verdriet troost gevoel

Niet meer dan dat je naar mij kijkt

Degene die mijn zakdoek waste

Het was een zwarte zigeuner

Bramen uit de Morería

Ik was het in koud water

Hij gaf het aan mij in de rozemarijn

En ik zong hem por bulerías

Terwijl de zakdoek droogt

The Sun leidt zijn carrière

Leg je hand niet op mij

die niemand me zal afnemen

dat ik van je hou

de sterren waren verbaasd

Van zien naar doorgeven tot een parel

brunette, mooi, zigeuner

Dat ze vanuit de hemel hadden geroepen

de oude wereld

Dat het zwart-witte paard

van dag en nacht

galopperen over

Jij bent het trieste paleis

Waar honderd prinsen droomden van glorie

Waar honderd koningen droomden van liefde

En ze werden huilend wakker

Ik draag het nee dat je me gaf

In de palm van de hand

Als een wascitroen

Als een bijna witte citroen

Met vuursteen

Ik heb een kandelaar voor mezelf gemaakt

Voor mij om te kunnen oplichten

Omdat ik niet meer licht wil

Ik leef in het donker

Ik volg een voor een

de sterren van de hemel

tussen rood en geel

Onder het licht van de stilte

zo'n koude nacht

En donker fluweel

Toen hij de mantilla aantrok

Zijn bos zwart haar

crashte naast de mijne

Zijn mond geeft me kusjes

En hij huilde zelfs van vreugde

toch de

rivierbedding

ik ga alleen

En ik begin dubbel te haken

Vroeg in de morgen

Ik doe mijn mand aan en maak mijn mand

kom met me mee naar mijn huis

Dat is aan de kant van een rivier

En tussen varetas en riet

Wilde rozenstruiken zijn geboren

pak de jas

En geef me het slipje