Строчками слёз - Breakwar

Изгибом тонким, нежным,

Она коснется меня,

Станет камнем, стержнем,

День ото дня.

Пройдут дожди, снега,

За тучами солнца свет,

Пройдет стороной беда,

Что мучила столько лет,

И столько отняло сил,

Борьба с самим собой,

Как я до этого жил,

Не видя себя самого.

Изгибом тонким, нежным,

Она коснется меня,

Станет камнем, стержнем,

День ото дня.

Останется дорожка следов,

Ведущих к сердцу,

Заря возродится и вновь,

Искрясь пробежит по сердцу.

Пора забыть все то,

Что жгло, терзало,

Убить в себе то зло,

Что судьбы ломало.

И строчки слез по стеклу,

Исписаны окна,

Идет песчинка ко дну,

Душа промокла.

Пора забыть все то,

Что жгло, терзало,

Убить в себе то зло,

Что судьбы, ломало.

Тропой извилистой, темной,

Крадешься ты в тишине,

Я знаю, ты остаешься,

Навеки, навеки, во мне.

Изгибом тонким, нежным,

Она коснется меня,

Станет камнем, стержнем,

День ото дня.

И строчки слез по стеклу,

Исписаны окна,

Идет песчинка ко дну,

Душа промокла.

Останется дорожка следов,

Ведущих к сердцу,

Заря возродится и вновь,

Искрясь пробежит по сердцу.

Тропой извилистой, темной,

Крадешься ты в тишине,

Я знаю, ты остаешься,

Навеки, навеки, во мне.

Тропой извилистой, темной,

Крадешься ты в тишине,

Я знаю, ты остаешься,

Навеки, навеки, во мне.

Met een dunne, zachte buiging,

Ze raakt me aan

Wordt een steen, een roede,

Dag voor dag.

Het zal regenen, sneeuwen,

Achter de wolken van de zon is licht,

Problemen zullen voorbij gaan

Dat heeft me zoveel jaren gekweld

En het kostte zoveel kracht

Vecht met jezelf

Hoe ik vroeger leefde

Ik zie mezelf niet.

Met een dunne, zachte buiging,

Ze raakt me aan

Wordt een steen, een roede,

Dag voor dag.

Er zal een spoor van sporen zijn

Naar het hart leiden

De dageraad zal herboren worden en opnieuw,

Er gaat een vonk door het hart.

Het is tijd om alles te vergeten

Wat brandde, kwelde,

Dood dat kwaad in jezelf

Dat brak het lot.

En tranen op het glas,

gekrabbelde ramen,

Een zandkorrel zakt naar de bodem,

Ziel werd nat.

Het is tijd om alles te vergeten

Wat brandde, kwelde,

Dood dat kwaad in jezelf

Wat een lot, brak.

Een kronkelend, donker pad,

Je steelt in stilte

Ik weet dat je blijft

Voor altijd, voor altijd, in mij.

Met een dunne, zachte buiging,

Ze raakt me aan

Wordt een steen, een roede,

Dag voor dag.

En tranen op het glas,

gekrabbelde ramen,

Een zandkorrel zakt naar de bodem,

Ziel werd nat.

Er zal een spoor van sporen zijn

Naar het hart leiden

De dageraad zal herboren worden en opnieuw,

Er gaat een vonk door het hart.

Een kronkelend, donker pad,

Je steelt in stilte

Ik weet dat je blijft

Voor altijd, voor altijd, in mij.

Een kronkelend, donker pad,

Je steelt in stilte

Ik weet dat je blijft

Voor altijd, voor altijd, in mij.