Canon - BraZil

Mass of rain scaling skyscrapers.

Point only to failed ambitions.

Alone in the city of millions he walks on the left.

Against the open floor of human traffic,

Hourly inflicting and literally pulling.

Wanting to connect to the source.

Hes too afraid to ask so he walks alone.

Hes the monolith.

Like limbs of a dismembered poet rippling vains of lengthy full scars.

Yet just above the internal wounds that never seem too mit completely,

A world of great matter house a city he calls his own.

Standing on a ledge he surveys the land between his feet and the horizon.

Seeking projectile eyes burnt in a flame retile dress of the mob.

The lithium change seems to sting his tongue.

He’s the monolith.

(HES THE MONOLITH!)

Chorus:

They will break they will burn far,

It feels so missed.

It feels so missed.

Massa regenwolken wolkenkrabbers.

Wijs alleen op mislukte ambities.

Alleen in de miljoenenstad loopt hij aan de linkerkant.

Tegen de open vloer van mensenverkeer,

Elk uur toebrengen en letterlijk trekken.

Verbinding willen maken met de bron.

Hij is te bang om het te vragen, dus loopt hij alleen.

Hij is de monoliet.

Als ledematen van een uiteengereten dichter die de aderen van lange, volle littekens rimpelt.

Maar net boven de interne wonden die nooit te goed lijken te zijn,

Een wereld van grote materie herbergt een stad die hij de zijne noemt.

Staande op een richel onderzoekt hij het land tussen zijn voeten en de horizon.

Op zoek naar projectielogen verbrand in een vlam retile jurk van de menigte.

De lithiumverandering lijkt zijn tong te prikken.

Hij is de monoliet.

(HIJ IS DE MONOLIET!)

Refrein:

Ze zullen breken, ze zullen ver branden,

Het voelt zo gemist.

Het voelt zo gemist.