Avenida de la Revolución - Brant Bjork

Back in the day we cut out the top of the lemon and stick saladitos in the

middle.

You would squeeze the lemon and then suck out all the juice.

We had cracked lips from the desert heat.

The lepon would sting like a salty tattoo on the mouth.

Back then the only thing better than saladitos and lemon were my lips on Dona

Orteguez.

She was a grade above me;

was the hardest thing at school;

at least I thought

so.

She pretty much taught me how to kiss;

and her mouth always tasted like Jolly

Rangers candy.

I would watch her as she would walk through the halls at school.

Her was had this lazy rythm to it;

it was totally cool.

She had ragged curls for the age;

and she always kept it together with a tied

little tin top.

Dark blue 501s and brown sandals;

dark brown eyes as big as her lips.

Had eye shadows but I don’t give a fuck.

Her hair was dark and curly;

and the curse of hairline (…) school fool,

but she kept it above her shoulder so you could see the curve of her neck.

She was beautiful like a proud rose and she was heavy like 1968.

Some days I feel like we’ve got to take our shot and change the world.

Other days I just feel like drinking tequila and listening to old case records.

These cracked head New York groups remind me of a time before I played music.

A time before Marta Bell gave me a shitty cassette with Suicidal Tendences on

one side and Dio on the other.

It was the key to unlocking the door to a suburb of wasteland.

And I would crank it out of my sound stereo for just an hour before my folks

got to home from work.

I found a sound that was real.

It was our sound.

And allowed us to be fucked up;

in a possitive way.

Couple of years later skateboarding got his name at MTV so I got into Jimmy

Hendrix and practice the art of Let your dreams seduce you.

When I was 16 I was secuded by this 28 year old chick.

It was a beautiful confusion.

Like the first time I smell the older kids smoking weed.

When I started hitting the necks she had a sack in the middle of the street.

Ate green burritos and discovered a new world.

The day I entered the Chiuaua House, I never went back.

There was a time where we would share dreams of some day getting out of the

dessert.

But is the dessert where all of our dreams are.

Where are your dreams?

Poetically I was in France with the election.

It’s funny.

Some people are in the three symposium and other people are in the

war.

It’s a trippy time.

It’s time to get rad;

rad like Harry Larry.

It’s time for sex;

like sketches of Spain (Paz Vega).

It’s time to go down the Sands Liquor, grab a twelve pack of middle half live

and the bottles around the stereo.

Sneak a peack in the new low rider.

And continue rocking free style down the Avenida de la Revolución.

Vroeger snijden we de bovenkant van de citroen en steken we saladitos in de

midden.

Je zou de citroen uitpersen en dan al het sap eruit zuigen.

We hadden gebarsten lippen van de woestijnhitte.

Het lepon zou als een zoute tatoeage op de mond steken.

Destijds was het enige dat beter was dan saladitos en citroen mijn lippen op Dona

Orteguez.

Ze was een klas hoger dan ik;

was het moeilijkste op school;

tenminste ik dacht dat

dus.

Ze heeft me zo ongeveer geleerd hoe ik moet kussen;

en haar mond smaakte altijd naar Jolly

Rangers snoep.

Ik zou naar haar kijken terwijl ze door de gangen op school liep.

Ze had dit luie ritme;

het was helemaal gaaf.

Ze had voor die leeftijd rafelige krullen;

en ze hield het altijd samen met een stropdas

kleine tinnen top.

Donkerblauwe 501s en bruine sandalen;

donkerbruine ogen zo groot als haar lippen.

Had oogschaduw, maar het kan me geen fuck schelen.

Haar haar was donker en gekruld;

en de vloek van haarlijn (...) schooldwaas,

maar ze hield het boven haar schouder zodat je de ronding van haar nek kon zien.

Ze was zo mooi als een trotse roos en ze was zwaar als 1968.

Op sommige dagen heb ik het gevoel dat we onze kans moeten wagen en de wereld moeten veranderen.

Andere dagen heb ik gewoon zin om tequila te drinken en naar oude dossiers te luisteren.

Deze gestoorde New Yorkse groepen doen me denken aan een tijd voordat ik muziek speelde.

Een keer voordat Marta Bell me een klote cassette gaf met Suicidal Tendences aan

aan de ene kant en Dio aan de andere.

Het was de sleutel om de deur naar een buitenwijk van woestenij te openen.

En ik zou het een uur voor mijn mensen uit mijn stereo-installatie zetten

thuiskwam van het werk.

Ik vond een geluid dat echt was.

Het was ons geluid.

En stond ons toe om naar de kloten te gaan;

op een positieve manier.

Een paar jaar later kreeg skateboarden zijn naam bij MTV, dus ik kwam bij Jimmy terecht

Hendrix en oefen de kunst van Laat je dromen je verleiden.

Toen ik 16 was, werd ik gesepareerd door deze 28-jarige meid.

Het was een mooie verwarring.

Zoals de eerste keer dat ik de oudere kinderen ruik die wiet roken.

Toen ik op de nek begon te slaan, had ze een zak midden op straat.

Aten groene burrito's en ontdekte een nieuwe wereld.

De dag dat ik het Chiuaua-huis binnenging, ging ik nooit meer terug.

Er was een tijd dat we dromen zouden delen dat we op een dag uit de

toetje.

Maar is het dessert waar al onze dromen zijn.

Waar zijn je dromen?

Poëtisch was ik bij de verkiezingen in Frankrijk.

Het is grappig.

Sommige mensen zijn in de drie symposia en andere mensen in de

oorlog.

Het is een trippy tijd.

Het is tijd om rad te worden;

rad zoals Harry Larry.

Het is tijd voor seks;

zoals schetsen van Spanje (Paz Vega).

Het is tijd om naar de Sands Liquor te gaan, een pakje van twaalf half levend

en de flessen rond de stereo.

Neem een ​​kijkje in de nieuwe low rider.

En blijf in vrije stijl over de Avenida de la Revolución schommelen.