WhiteTrashMidwesternTown - BONES

You used to say, when I was down

There’s more to life outside this, white trash midwestern town

You birthed the spark in my brain

Said it’d be sunny, but that night it rained

Wet shoes as I stepped on the plane

Found my seat and closed the window shade

I fell asleep and then awoke to a shake

I overheard like they spoke my name

The captain said, «It'll be a task to make it

To LAX with a storm like this

We’ll try our best,"he said with a nervous grin

You could hear the breath, you could see the face

Of a man who’d cut the tension if his hands didn’t shake

He’s got a wife, two girls, and a home on the ground

And the most disturbing part is they don’t know it’s going down

And the most disturbing part is they don’t know it’s going down

And the most disturbing part is they don’t know it’s going down

I’ll paint the sky you’re flying

Tired of the Earth of lying

Lowering my eyes to see you

Telling all the lies to be with you

But not in the fire and not in the crash

The weather, the storm, you say will land intact

It’s when he goes home that it becomes real

There’s a small part of him that resents the wheels

He hates the wings and the bolts that hold them

Together like promises they never told him

He thinks they deserve the same life that he had

He wished the fucking engine would’ve blown to pieces

Je zei altijd, toen ik down was

Er is meer in het leven buiten deze, witte stad in het Midwesten

Jij hebt de vonk in mijn brein doen ontstaan

Zei dat het zonnig zou zijn, maar die nacht regende het

Natte schoenen toen ik het vliegtuig instapte

Ik vond mijn stoel en deed het zonnescherm dicht

Ik viel in slaap en werd toen wakker van een schok

Ik hoorde alsof ze mijn naam spraken

De kapitein zei: «Het zal een taak zijn om het te maken»

Om te LAXEN met een storm als deze

We zullen ons best doen," zei hij met een nerveuze grijns

Je kon de adem horen, je kon het gezicht zien

Van een man die de spanning zou verminderen als zijn handen niet trilden

Hij heeft een vrouw, twee meisjes en een huis op de grond

En het meest verontrustende is dat ze niet weten dat het naar beneden gaat

En het meest verontrustende is dat ze niet weten dat het naar beneden gaat

En het meest verontrustende is dat ze niet weten dat het naar beneden gaat

Ik zal de lucht schilderen die je vliegt

Moe van de aarde van liegen

Mijn ogen neerslaan om je te zien

Alle leugens vertellen om bij je te zijn

Maar niet in het vuur en niet in de crash

Het weer, de storm, zeg je, zal intact landen

Pas als hij naar huis gaat, wordt het echt

Er is een klein deel van hem dat een hekel heeft aan de wielen

Hij heeft een hekel aan de vleugels en de bouten die ze vasthouden

Samen zoals beloften die ze hem nooit hebben verteld

Hij vindt dat ze hetzelfde leven verdienen als hij had

Hij wenste dat de verdomde motor in stukken was gevlogen