The Krog Street Strut - Blair Crimmins and the Hookers

Here in this town, there’s a cloud overhead,

Its shadows are gardens,

It rains in our beds,

A paralyzed loneliness lies here along with the dead,

And the living, like me,

Fear remains with me and guilt never leaves,

At night, through my window, all I ever see,

Is a view of that bridge that leads somewhere where I’ll never be,

Though I long to go.

From under that bridge, I hear melodies roar!

Light flickers my windows!

Drums rattle my doors!

The preacher told me, «They're all sinners and whores,

Their laughter is tormenting me!»

Well, one night out of weakness,

And a thirst in my throat,

I ran to that bridge,

I swore I’d never go!

At the end of that tunnel, I saw a fiery light!

I walked in hanging my head and cried,

Came out struttin' on the other side!

Well now I feel so,

Like I got somewhere to go!

I’m gonna strut right through, gonna tear that town,

And show them all that there’s a new man around!

Got a spring in my step,

Fire in my bones!

Road turns a way I never knew before,

Tell the preacher «Amen!»

let him pay the bill,

Leave the Devil outside til he makes a deal!

No, I never believed that anything could have changed!

And the walls that surround me,

They would always remain!

Come tomorrow mornin',

I might just feel the same,

Then I’ll walk back down to that old bridge,

And I’ll come right back out struttin' again!

Oh momma, now, don’t you cry,

I gotta play for the winning side,

Cause I just lost so many days,

I gotta roll that dice, gotta play the game,

Now more clearly I can see,

I ain’t got no need to leave!

Cause I laugh with the sinners that I used to hear,

And I waltz with the demons that I used to fear!

Hier in deze stad is er een wolk boven je hoofd,

Zijn schaduwen zijn tuinen,

Het regent in onze bedden,

Een verlamde eenzaamheid ligt hier samen met de doden,

En de levenden, zoals ik,

Angst blijft bij mij en schuldgevoel gaat nooit weg,

'S Nachts, door mijn raam, alles wat ik ooit zie,

Is een zicht op die brug die leidt naar een plek waar ik nooit zal zijn,

Hoewel ik graag wil gaan.

Van onder die brug hoor ik melodieën brullen!

Er flikkert licht in mijn ramen!

Trommels rammelen aan mijn deuren!

De predikant vertelde me: «Het zijn allemaal zondaars en hoeren,

Hun lach kwelt me!»

Nou, op een avond uit zwakte,

En een dorst in mijn keel,

Ik rende naar die brug,

Ik heb gezworen dat ik nooit zou gaan!

Aan het einde van die tunnel zag ik een vurig licht!

Ik liep naar binnen met mijn hoofd hangend en huilde:

Kwam aan de andere kant naar buiten!

Nou, ik voel me zo,

Alsof ik ergens heen moet!

Ik ga er dwars doorheen, ga die stad verscheuren,

En laat ze allemaal zien dat er een nieuwe man in de buurt is!

Kreeg een lente in mijn stap,

Vuur in mijn botten!

De weg draait een weg die ik nooit eerder kende,

Zeg tegen de predikant «Amen!»

laat hem de rekening betalen,

Laat de duivel buiten tot hij een deal sluit!

Nee, ik heb nooit geloofd dat er iets had kunnen veranderen!

En de muren die mij omringen,

Ze zouden altijd blijven!

Kom morgenochtend,

Ik zou hetzelfde kunnen voelen,

Dan loop ik terug naar die oude brug,

En ik kom zo weer terug naar buiten!

Oh mama, nu, huil niet,

Ik moet spelen voor de winnende kant,

Omdat ik net zo veel dagen kwijt ben,

Ik moet die dobbelstenen gooien, ik moet het spel spelen,

Nu kan ik duidelijker zien,

Ik hoef niet weg!

Want ik lach met de zondaars die ik vroeger hoorde,

En ik wals met de demonen waar ik vroeger bang voor was!