Monologue - Black Sun Empire

I don’t have to tell you things are bad.

Everybody knows things are bad.

It’s a depression.

Everybody’s out of work

or scared of losing their job.

The dollar buys a nickel’s worth;

banks are going bust;

shopkeepers keep a gun under the counter;

punks are running wild in the street,

and there’s nobody anywhere who seems to know what to do,

and there’s no end to it.

We know

the air is unfit to breathe

and our food is unfit to eat.

And we sit watching our TVs

while some local newscaster tells us

that today we had fifteen homicides

and sixty-three violent crimes,

as if that’s the way it’s supposed to be!

We all know things are bad —

worse than bad —

they’re crazy.

It’s like everything everywhere is going crazy,

so we don’t go out any more.

We sit in the house,

and slowly the world we’re living in is getting smaller,

and all we say is, «Please,

at least leave us alone in our living rooms.

Let me have my toaster and my TV

and my steel-belted radials,

and I won’t say anything.

Just leave us alone.»

Well, I’m not going to leave you alone.

I want you to get mad!

I don’t want you to protest.

I don’t want you to riot.

I don’t want you to write to your Congressman,

because I wouldn’t know what to tell you to write.

I don’t know what to do about the depression

and the inflation

and the Russians

and the crime in the street.

All I know is that first,

you’ve got to get mad.

You’ve gotta say,

«I'm a human being,

goddammit!

My life has value!»

(meaning?)

I want you

to get up now.

I want all of you

to get up out of your chairs.

I want you to get up right now

and go to the window,

open it,

and stick your head out and yell:

«I'm as mad as hell,

and I’m not going to take this anymore!!»

(x2)

The world we’re living in is getting smaller,

and all we say is, «Please,

at least leave us alone in our living rooms.

Let me have my toaster and my TV

and my steel-belted radials,

and I won’t say anything.

Just leave us alone.»

Well, I’m not going to leave you alone.

I want you to get mad!

I don’t want you to protest.

I don’t want you to riot.

I don’t want you to write to your Congressman,

because I wouldn’t know what to tell you to write.

I don’t know what to do about the depression

and the inflation

and the Russians

and the crime in the street.

All I know is that first,

you’ve got to get mad.

You’ve gotta say,

«I'm a human being,

goddammit!

My life has value!»

(meaning?)

I want you

to get up now.

I want all of you

to get up out of your chairs.

I want you to get up right now

and go to the window,

open it,

and stick your head out and yell:

«I'm as mad as hell,

and I’m not going to take this anymore!!»

Ik hoef je niet te vertellen dat het slecht gaat.

Iedereen weet dat het slecht gaat.

Het is een depressie.

Iedereen heeft geen werk meer

of bang zijn hun baan te verliezen.

De dollar koopt de waarde van een nikkel;

banken gaan failliet;

winkeliers houden een pistool onder de toonbank;

punkers rennen los op straat,

en er is niemand waar dan ook die lijkt te weten wat te doen,

en er komt geen einde aan.

Wij weten

de lucht is niet geschikt om te ademen

en ons voedsel is ongeschikt om te eten.

En we zitten naar onze tv te kijken

terwijl een lokale nieuwslezer ons vertelt

dat we vandaag vijftien moorden hadden

en drieënzestig geweldsmisdrijven,

alsof het zo hoort te zijn!

We weten allemaal dat het slecht gaat...

erger dan slecht —

ze zijn gek.

Het is alsof alles overal gek wordt,

dus we gaan niet meer uit.

We zitten in het huis,

en langzaamaan wordt de wereld waarin we leven kleiner,

en alles wat we zeggen is: «Alsjeblieft,

laat ons in ieder geval met rust in onze woonkamers.

Geef me mijn broodrooster en mijn tv

en mijn radialen met stalen gordel,

en ik zal niets zeggen.

Laat ons gewoon met rust.»

Nou, ik laat je niet alleen.

Ik wil dat je boos wordt!

Ik wil niet dat je protesteert.

Ik wil niet dat je in opstand komt.

Ik wil niet dat u uw congreslid schrijft,

omdat ik niet zou weten wat ik je moet zeggen.

Ik weet niet wat ik moet doen aan de depressie

en de inflatie

en de Russen

en de misdaad op straat.

Alles wat ik weet is dat eerst,

je moet boos worden.

Je moet zeggen,

"Ik ben een menselijk wezen,

godverdomme!

Mijn leven heeft waarde!»

(betekenis?)

Ik wil jou

om nu op te staan.

Ik wil alles van je

om uit je stoel te komen.

Ik wil dat je nu opstaat

en ga naar het venster,

open het,

en steek je hoofd uit en schreeuw:

«Ik ben zo gek als de hel,

en ik pik dit niet meer!!»

(x2)

De wereld waarin we leven wordt kleiner,

en alles wat we zeggen is: «Alsjeblieft,

laat ons in ieder geval met rust in onze woonkamers.

Geef me mijn broodrooster en mijn tv

en mijn radialen met stalen gordel,

en ik zal niets zeggen.

Laat ons gewoon met rust.»

Nou, ik laat je niet alleen.

Ik wil dat je boos wordt!

Ik wil niet dat je protesteert.

Ik wil niet dat je in opstand komt.

Ik wil niet dat u uw congreslid schrijft,

omdat ik niet zou weten wat ik je moet zeggen.

Ik weet niet wat ik moet doen aan de depressie

en de inflatie

en de Russen

en de misdaad op straat.

Alles wat ik weet is dat eerst,

je moet boos worden.

Je moet zeggen,

"Ik ben een menselijk wezen,

godverdomme!

Mijn leven heeft waarde!»

(betekenis?)

Ik wil jou

om nu op te staan.

Ik wil alles van je

om uit je stoel te komen.

Ik wil dat je nu opstaat

en ga naar het venster,

open het,

en steek je hoofd uit en schreeuw:

«Ik ben zo gek als de hel,

en ik pik dit niet meer!!»