Patanio - Pride Of The Plains - Billy Walker

You look at the picture with a wondering eye

And then at the arrow that’s hanging close by

Say tell a story as there’s one I know

Of a horse I once owned down in New Mexico

He was swift as an antelope and black as a crow

With a star on his forehead as white as the snow

His arched neck was hidden by a long flowing mane

And they called him Patanio the pride of the plains

The country was new then the settlers were scarce

The Indians on the warpath were savage and fierce

Scouts were sent out everyday from the post

But they never came back so we knew they were lost

One day the Captain said someone must go

For help to the border of New Mexico

A dozen brave fellows straight way answered here

But the Captain he spied me and said son come here

Patanio beside me his nose in my hand

Said the captain your horse is the best in the land

You’re good for this ride you’re the lightest man here

On the back of that mustang you’ve nothing to fear

I’m proud of my horse sir I answered you know

Patanio and I are both willing to go

They all shook my hand as I mounted the black

Patanio sped forward and I gave him his slack

For eighty long miles over the plains we must go

For help to the border of New Mexico

The black struck a trot and he kept it all night

Till just as the east was beginning to light

When back from behind me there came a fierce yell

We knew that the redskins were hot on our trail

I rose up and jingled the bells on his rein

And I stoked his neck softly and I called him by name

He answered my touch with a toss of his head

And his black body lengthened as onward he sped

The arrows fell round me like showers of rain

When in my left leg oh I felt a sharp pain

The red blood was flowing from Patanio’s side

But he never once shortened his powerful stride

Patanio poor fellow I knew he was hurt

But still he dashed onward and on to the fort

By good care Patanio and I were soon well

Of his death long years after it hurts me to tell

They write songs about him the cowboys still sing

The legend lives on of his long flowing mane

So look at the arrow that hangs on the wall

It was shot through my leg boot stirrup and all

On many fine horses I’ve since drawn the reins

But none like Patanio the pride of the plains

Je kijkt met een verwonderd oog naar de foto

En dan bij de pijl die dichtbij hangt

Zeg vertel een verhaal zoals ik er een ken

Van een paard dat ik ooit bezat in New Mexico

Hij was zo snel als een antilope en zwart als een kraai

Met een ster op zijn voorhoofd zo wit als de sneeuw

Zijn gebogen nek werd verborgen door een lange golvende manen

En ze noemden hem Patanio de trots van de vlakten

Het land was nieuw toen de kolonisten schaars waren

De Indianen op het oorlogspad waren woest en woest

Scouts werden elke dag vanuit de post uitgezonden

Maar ze kwamen nooit meer terug, dus we wisten dat ze verdwaald waren

Op een dag zei de kapitein dat er iemand moest gaan

Voor hulp aan de grens van New Mexico

Een dozijn dappere kerels hebben hier rechtstreeks gereageerd

Maar de kapitein bespioneerde me en zei zoon kom hier

Patanio naast me zijn neus in mijn hand

Zei de kapitein dat je paard de beste van het land is?

Je bent goed voor deze rit, je bent de lichtste man hier

Op de achterkant van die mustang heb je niets te vrezen

Ik ben trots op mijn paard meneer, ik antwoordde u weet wel

Patanio en ik zijn allebei bereid om te gaan

Ze schudden allemaal mijn hand terwijl ik de zwarte monteerde

Patanio snelde naar voren en ik gaf hem zijn speling

Voor tachtig lange mijlen over de vlaktes moeten we gaan

Voor hulp aan de grens van New Mexico

De zwarte draafde en hij hield het de hele nacht vol

Tot net toen het oosten begon te lichten

Toen ik van achter me terugkwam, klonk er een felle kreet

We wisten dat de roodhuiden ons op het spoor waren

Ik stond op en liet de belletjes aan zijn teugel rinkelen

En ik drukte hem zachtjes in zijn nek en noemde hem bij zijn naam

Hij beantwoordde mijn aanraking met een worp van zijn hoofd

En zijn zwarte lichaam werd langer naarmate hij verder snelde

De pijlen vielen om me heen als regenbuien

Toen ik in mijn linkerbeen zat, voelde ik een scherpe pijn

Het rode bloed stroomde uit de kant van Patanio

Maar hij verkortte zijn krachtige pas nooit

Patanio arme kerel, ik wist dat hij gewond was

Maar toch rende hij verder en verder naar het fort

Met goede zorgen Patanio en ik waren snel beter

Van zijn dood lange jaren nadat het me pijn doet om te vertellen

Ze schrijven liedjes over hem die de cowboys nog steeds zingen

De legende leeft voort van zijn lange golvende manen

Dus kijk naar de pijl die aan de muur hangt

Het is door de stijgbeugel van mijn been geschoten en zo

Op veel mooie paarden heb ik sindsdien de teugels getrokken

Maar niemand zoals Patanio, de trots van de vlakten