J'aurai cent ans - Beyries, Louis-Jean Cormier

J’aurai cent ans

Toi un peu moins

Je m’allongerai au chaud

Dans le creux de tes cernes

Comme un retour au berceau

Comme pour mon dernier repos

Je colmaterai l’hiver

De mon rire le plus doux

Je compterai tes rides

Aux commissures des paupières

Je relirai tes rides

Autant de souvenirs qui ne sont qu'à nous

Même si tu les oublies

Même si tu oublies

Que tu t’oublies

Même si tu oublies

Que tu m’oublies

Mais j’ai trente ans

Toi un peu moins

Je comprends mal les mots

Que tu veux que je cerne

Comme un cowboy son troupeau

Comme un homme son égo

J’ai honte c’est la guerre

Le Cachemire entre nous

Au comble c’est torride

Mais les blessures meurtrières

Arrosons c’est aride

Je veux cet avenir qui ne sera qu'à nous

Aime-toi je t’en supplie

Même si tu oublies

Que tu t’oublies

Même si tu oublies

Que tu m’oublies

Même si tu oublies

Que tu t’oublies

Même si tu oublies

Que tu m’oublies

Ik word honderd jaar oud

Jij wat minder

Ik ga warm liggen

In de holte van je donkere kringen

Als een terugkeer naar de wieg

Wat betreft mijn laatste rust

Ik zal de winter oplappen

Van mijn liefste lach

Ik zal je rimpels tellen

Op de hoeken van de oogleden

Ik zal je rimpels herlezen

Zoveel herinneringen die alleen van ons zijn

Ook als je ze vergeet

Ook als je het vergeet

dat je jezelf vergeet

Ook als je het vergeet

dat je mij vergeet

Maar ik ben dertig

Jij wat minder

Ik begrijp de woorden verkeerd

Wat wil je dat ik uitzoek

Als een cowboy zijn kudde

Zoals een man zijn ego

Ik schaam me dat het oorlog is

Kasjmir tussen ons

Bovenop is het warm

Maar de moorddadige wonden

Laten we water geven, het is droog

Ik wil deze toekomst die alleen van ons is

Houd van jezelf, ik smeek het je

Ook als je het vergeet

dat je jezelf vergeet

Ook als je het vergeet

dat je mij vergeet

Ook als je het vergeet

dat je jezelf vergeet

Ook als je het vergeet

dat je mij vergeet