The Singularity - Terrans I - Being

Imagine a drifting seed, at the whim of the current it sees,

Vast distances, lands, and seas, only able to capture what it,

Seizes upon, leading it on, forever gone,

Breathing on, until the, current’s gone, forever gone.

Imagine the body alive, senses driving the animal live,

Through the air, land, and sea they arrive, yet its only through others that

they keep,

Thriving on, until they, are gone, forever gone,

Subsiding on, all the, life withdrawn, forever gone.

The Cosmist

Imagine sentient existence, that we know,

All through our own experiences.

The only whims, (We're thrust upon…),

We aren’t condemned, (To carry on…),

All the variables that we now rely on,

(Just can’t compare…),

To the variables that we all belie on,

(Still unaware…)

The inevitably opening eyes will see…

The Terrans

Control is a bitter illusion, despite whatever our conclusion,

We must all abide, by the wind and the tide.

The Cosmists

Though the winds will go their separate ways, I find,

Myself being pulled apart in ways, aligned…

The Cosmist

…To colors blind, so uninclined,

To bear in mind…

The Cosmists

I’m unconfined,

This time!

The Terran

The variables become, an infinite unending spectrum,

So then do we just succumb, or do we pursue the total sum?

The Cosmists

In our little lives, we are all pursuing meaning,

Rarely it arrives, without one of us intervening,

All of it.

So step, out of my way now,

If anything, I’ll intervene, on anything, that I can glean,

My hands around, these hands around!

Thought I, represent ways how,

We’re progressing, life spreading wing, still what we bring, is anything,

But common ground…

No common ground!!!

Stel je een drijvend zaadje voor, naar de gril van de stroom die het ziet,

Enorme afstanden, landen en zeeën, alleen in staat om vast te leggen wat het is,

Grijpt aan, leidt het voort, voor altijd verdwenen,

Adem door, totdat de stroom weg is, voor altijd weg.

Stel je een levend lichaam voor, zintuigen die het dier levend drijven,

Door de lucht, het land en de zee komen ze aan, maar het is alleen via anderen die

ze houden,

Blijvend, totdat ze weg zijn, voor altijd weg,

Verzakt, het hele leven is teruggetrokken, voor altijd verdwenen.

de kosmist

Stel je een bewust bestaan ​​voor, dat we weten,

Allemaal door onze eigen ervaringen.

De enige grillen, (we worden opgedrongen...),

We zijn niet veroordeeld, (om door te gaan...),

Alle variabelen waar we nu op vertrouwen,

(Kan gewoon niet vergelijken...),

Aan de variabelen waar we allemaal op vertrouwen,

(Nog niet op de hoogte...)

De onvermijdelijk openende ogen zullen zien...

De Terranen

Controle is een bittere illusie, wat onze conclusie ook is,

We moeten ons allemaal houden aan de wind en het getij.

de kosmisten

Hoewel de winden hun eigen weg gaan, vind ik,

Ik word op een manier uit elkaar getrokken, uitgelijnd...

de kosmist

... om blind te kleuren, dus niet geneigd,

Om in gedachten te houden...

de kosmisten

ik ben onbeperkt,

Deze keer!

de Terran

De variabelen worden, een oneindig oneindig spectrum,

Dus bezwijken we dan gewoon, of streven we naar de totale som?

de kosmisten

In ons kleine leven streven we allemaal naar betekenis,

Zelden komt het aan, zonder dat een van ons tussenbeide komt,

Alles.

Dus ga nu uit mijn weg,

Als er iets is, zal ik ingrijpen, op alles wat ik kan verzamelen,

Mijn handen rond, deze handen rond!

Dacht dat ik, manieren vertegenwoordigen hoe,

We gaan vooruit, leven spreidende vleugel, nog steeds wat we brengen, is alles,

Maar gemeenschappelijk...

Geen gemeenschappelijke basis!!!