Void of Empathy - Beheaded

Striving amongst walls of horrid thoughts

Pensive corridors ramify and deplete solemnly

Opposing currents in the blend of life flow by

Incessant left hand path will never cease to sigh

Unearthly presences shudder out my brain

Inhuman is their world, sanity is profaned

Tears cling to my eyes and blind my sight

Chronologically surpassed and forged in plight

The darkest silhouettes weep

In sepulchral tones of sorrow

As the gates of deepest sinisters

Are pulled apart in a repulsive climax of shrills

Attempt at conveying thoughts to words

My tortured heart pulsates, my eyes decay

What’s present in my mind is perpetually incised

From preordained gladness I’m eternally deprived

Embraced to my innerself I await the night

Empathy’s void hugs me in the absence of light

What warmed my heart and lit my way

Is now the hatred that runs in my veins

Miserable sense of being burns its path deep

The sweet fragrance of anguish draws me in my sleep

The carnal lips of death press tightly against mine

Now my weakened soul surrenders to the undivine

Spiritually chanting doom In sepulchral tones of sorrow

As the gates of deepest sinisters

Confine my deafening shouts of pain

Streven tussen muren van afschuwelijke gedachten

Peinzende gangen vertakken zich en putten plechtig uit

Tegengestelde stromingen in de mix van levensstroom door

Onophoudelijk linkerhandpad zal nooit ophouden te zuchten

Onaardse aanwezigheden huiveren uit mijn hersenen

Onmenselijk is hun wereld, gezond verstand is ontheiligd

Tranen klampen zich vast aan mijn ogen en verblinden mijn zicht

Chronologisch overtroffen en vervalst in een benarde situatie

De donkerste silhouetten huilen

In graftonen van verdriet

Als de poorten van de diepste sinisters

Worden uit elkaar getrokken in een weerzinwekkende climax van snerpen

Poging om gedachten om te zetten in woorden

Mijn gekwelde hart klopt, mijn ogen vervallen

Wat in mijn geest aanwezig is, is voortdurend ingesneden

Van voorbestemde blijdschap ben ik voor eeuwig beroofd

Omarmd door mijn innerlijk wacht ik op de nacht

Empathie's leegte omhelst me in de afwezigheid van licht

Wat mijn hart verwarmde en mijn weg verlichtte

Is nu de haat die door mijn aderen stroomt

Ellendig gevoel van zijn brandt zijn pad diep

De zoete geur van angst trekt me aan in mijn slaap

De vleselijke lippen van de dood drukken stevig tegen de mijne

Nu geeft mijn verzwakte ziel zich over aan het ongoddelijke

Geestelijk onheil chanten In graftonen van verdriet

Als de poorten van de diepste sinisters

Beperk mijn oorverdovende kreten van pijn