The Roses of Eyam - Beau

The earth beneath the surface dust

Is cold and damp and raw

And, holding but the memories

Of what has gone before,

Can almost be forgiven

For remembering the dream

Of the wall of stones around the homes

Of the villagers of Eyam,

Of the villagers of Eyam.

In August sixteen-sixty-five

Along the cobbled roads,

Between the houses dark and high,

The carriers with their loads

Were leaving for the northern towns

The capital and crown,

And also leaving far behind

The plague of London town,

The plague of London town.

George Vicars was the tailor

To the village life of Eyam,

And to his house a case of clothes

From London town was seen

To be delivered one fine day

In September 'sixty-five,

And never more was tailor Vicars

Ever seen alive,

Ever seen alive.

The scars upon his face and chest

Were many to behold

And, lying by the fevered body

Now so very cold,

The case from London opened wide,

The clothes all neatly hung,

And from the bell upon the church

The knell of death was rung,

The knell of death was rung.

There followed sixty, scarred and bleeding,

Buried in their graves

As Thomas Stanley stood above

And told them «Jesus Saves».

But Stanley was a puritan,

An enemy to heed

To Mompesson (the Anglican

Who held the rectors creed,

Who held the rectors creed).

The differences between the men

That were so very wide

Were shattered by the desperate need

And rudely cast aside.

The forces of the two were joined.

Their words were not in vain.

They told the villagers of Eyam,

«The plague must be contained,

The plague must be contained».

The simple people took their word,

Agreed to stay and die.

They built a wall around the hamlet,

Not so very high,

But high enough that they should know

That though it mean their lives,

The plague must stay behind the wall

With children, friends and wives,

With children, friends and wives.

For six long months the wall did stand

And honest to their word,

The families died.

The Friths and Sydalls

Never more were heard.

The Thornleys, Hancocks, and the Torres,

All buried in the ground.

The Coopers and the Vicars

Never made another sound,

Never made another sound.

The dawn that rang the final bell

Left thirty-three alive

From three-hundred-and-fifty

In September 'sixty-five.

The villagers rebuilt their lives

With those who still remained.

The name of Eyam can still be seen;

The plague had been contained,

The plague had been contained,

The plague had been contained,

The plague had been contained…

De aarde onder het oppervlaktestof

Is koud en vochtig en rauw

En, alleen de herinneringen vasthoudend

Van wat eraan vooraf is gegaan,

Kan bijna vergeven worden

Voor het onthouden van de droom

Van de stenen muur rond de huizen

Van de dorpelingen van Eyam,

Van de dorpelingen van Eyam.

In vijfenzestig augustus

Langs de geplaveide wegen,

Tussen de huizen donker en hoog,

De vervoerders met hun ladingen

We vertrokken naar de noordelijke steden

De hoofdstad en de kroon,

En ook ver achter je laten

De plaag van de stad Londen,

De plaag van de stad Londen.

George Vicars was de kleermaker

Naar het dorpsleven van Eyam,

En voor zijn huis een koffer met kleren

Van Londen werd de stad gezien

Op een mooie dag bezorgd

In vijfenzestig september,

En nooit meer was kleermaker Vicars

Ooit levend gezien,

Ooit levend gezien.

De littekens op zijn gezicht en borst

Waren er veel om te aanschouwen?

En, liggend bij het koortsige lichaam

Nu zo erg koud,

De zaak uit Londen ging wijd open,

De kleren waren allemaal netjes opgehangen,

En van de bel op de kerk

De doodsklok luidde,

De doodsklok luidde.

Er volgden zestig, getekend en bloedend,

Begraven in hun graf

Zoals Thomas Stanley erboven stond

En vertelde hen «Jezus redt».

Maar Stanley was een puritein,

Een vijand om op te letten

Aan Mompesson (de anglicaanse

Wie hield het credo van de rectoren,

Wie hield het credo van de rectoren).

De verschillen tussen de mannen

Die waren zo erg breed

Waren verbrijzeld door de wanhopige behoefte

En grof terzijde geschoven.

De krachten van de twee werden samengevoegd.

Hun woorden waren niet tevergeefs.

Ze vertelden de dorpelingen van Eyam,

«De plaag moet worden ingedamd,

De plaag moet worden ingedamd».

De eenvoudige mensen geloofden hun woord,

Akkoord om te blijven en te sterven.

Ze bouwden een muur rond het gehucht,

Niet zo erg hoog,

Maar hoog genoeg dat ze het zouden moeten weten

Dat hoewel het hun leven betekent,

De pest moet achter de muur blijven

Met kinderen, vrienden en echtgenotes,

Met kinderen, vrienden en echtgenotes.

Zes lange maanden stond de muur

En eerlijk op hun woord,

De families stierven.

De Friths en Sydalls

Nooit meer werden gehoord.

De Thornleys, Hancocks en de Torres,

Allemaal begraven in de grond.

De Coopers en de Vicars

Nooit een ander geluid gemaakt,

Nooit een ander geluid gemaakt.

De dageraad die de laatste bel luidde

Drieëndertig in leven achtergelaten

Vanaf driehonderdvijftig

In vijfenzestig september.

De dorpelingen hebben hun leven weer opgebouwd

Met degenen die er nog waren.

De naam van Eyam is nog steeds te zien;

De pest was in bedwang gehouden,

De pest was in bedwang gehouden,

De pest was in bedwang gehouden,

De pest was in bedwang gehouden...