Bozo - Beau Dommage, Félix Leclerc

Dans un marais de joncs mauvais y’avait

Un vieux château aux longs rideaux dans l’eau

Dans ce château, y’avait Bozo, le fils du matelot

Maître céans de ce palais branlant

Par le hublot de son château, Bozo

Voyait entrer ses invités poudrés

De vieilles rosses traînant carrosse et la fée Carabosse

Tous y étaient moins celle qu’il voulait

Vous devinez que cette histoire est triste à boire

Puisque Bozo, le fou du lieu, est amoureux

Celle qu’il aime n’est pas venue, c’est tout entendu

Mais comprenez ça, elle n’existe pas

Ni le château aux longs rideaux dans l’eau

Ni musiciens vêtus de lin très fin

Y’a que Bozo vêtu de peau, le fils du matelot

Qui joue dans l’eau avec un vieux radeau

Si vous passez par ce pays la nuit

Y’a un fanal, comme un signal de bal

Dansez, chantez bras enlacés afin de consoler

Pauvre Bozo pleurant sur son radeau…

In een moeras van kwade biezen was er

Een oud kasteel met lange gordijnen in het water

In dit kasteel woonde Bozo, de zoon van de zeeman

Huismeester van dit gammele paleis

Door de patrijspoort van zijn kasteel, Bozo

Zag zijn gepoederde gasten binnenkomen

Oude zeurtjes die een koets slepen en de fee Carabosse

Ze waren er allemaal, behalve degene die hij wilde

Je raadt het al, dit verhaal is zielig om te drinken

Omdat Bozo, de gek van de plaats, verliefd is

Degene van wie hij houdt, is niet gekomen, dat is duidelijk

Maar begrijp dit, ze bestaat niet

Ook niet het kasteel met de lange gordijnen in het water

Noch muzikanten gekleed in zeer fijn linnen

Er is alleen Bozo gekleed in huid, de zoon van de zeeman

Die in het water speelt met een oud vlot

Als je 's nachts door dit land trekt

Er is een baken, zoals een balsignaal

Dans, zing met verstrengelde armen om te troosten

Arme Bozo huilend op zijn vlot...