Wither - Barrow

There’s a smile that I wish I could find;

just a whisper in the current left listless and undefined.

You’re still the apparition on the backs of my eyes;

an uncertain dissonance humming onward as I seek sleep.

Sleep for myself, it’s yours if you need it, but the dawn won’t allow us to

keep it.

I’ll keep talking until you finish my sentences;

you always do.

I keep finding myself floating on waves of silent disagreement,

illustrating my own insensitivities.

I’ll swallow my pride if my stomach can hold it.

You can cut me back open.

Is it wrong to say that I’ve been praying softly I’ll go first?

I’m still coping with where love goes when we’re sleeping in the dirt.

I’ll bury you in orchids hoping heartlessly to bloom.

I’ll dread the hours left as sunlight sneaks into our room.

I’ll pack our lives in paper, tell my friends that I’ll be fine.

I’ll burn our memories in silence just so nothing’s left behind.

I’ll keep your image in my eyelids and your voice inside my head.

I’m still sorry for the things I’ve never done and never said.

The ground is littered with the remnants of remembrance.

There will be no memorial;

no monument made.

We will only receive but passing glances.

Our fingers, intertwined, breaking away,

we are painfully aware that there is nothing left.

Er is een glimlach die ik zou willen vinden;

slechts een fluistering in de huidige linker lusteloos en ongedefinieerd.

Je bent nog steeds de verschijning op de achterkant van mijn ogen;

een onzekere dissonantie die verder neuriet terwijl ik slaap zoek.

Slaap voor mezelf, het is van jou als je het nodig hebt, maar de dageraad staat ons niet toe om

houd het.

Ik zal blijven praten totdat je mijn zinnen hebt afgemaakt;

jij doet altijd.

Ik blijf mezelf drijven op golven van stille onenigheid,

ter illustratie van mijn eigen ongevoeligheid.

Ik zal mijn trots inslikken als mijn maag het kan vasthouden.

Je kunt me weer opensnijden.

Is het verkeerd om te zeggen dat ik zachtjes heb gebeden dat ik eerst zal gaan?

Ik weet nog steeds waar liefde heen gaat als we in de modder slapen.

Ik begraaf je in orchideeën in de hoop harteloos te bloeien.

Ik vrees de resterende uren als het zonlicht onze kamer binnensluipt.

Ik zal ons leven op papier zetten, mijn vrienden vertellen dat het goed komt.

Ik zal onze herinneringen in stilte verbranden, zodat er niets achterblijft.

Ik bewaar je beeld in mijn oogleden en je stem in mijn hoofd.

Ik heb nog steeds spijt van de dingen die ik nooit heb gedaan en nooit heb gezegd.

De grond is bezaaid met de overblijfselen van de herinnering.

Er zal geen gedenkteken zijn;

geen monument gemaakt.

We ontvangen alleen maar voorbijgaande blikken.

Onze vingers, verstrengeld, brekend,

we zijn ons er pijnlijk van bewust dat er niets meer over is.