March to the Sea - Baroness

There was an anchor, there was a silver-sweet refrain.

You tucked your fingers in between my troubled bones.

And what you did next was second to none.

You really let us down.

You tied yourself up and jumped in the sea never to come home.

You left me all alone

Tell me when I will be whole again.

There was a whisper.

Once there were heralds and parades.

You sang your secrets through the tolling of the day.

The fugitive room, the

The the the silence and the cries.

The quickening beat, your march to the sea, never to return.

Sweet morphine, you’ve taken all of me.

Let me know, when you will let me go.

Heroin, where did you take my friend?

Tell me why, those ropes are hanging high?

You left me alone.

Er was een anker, er was een zilverzoet refrein.

Je stopte je vingers tussen mijn onrustige botten.

En wat je vervolgens deed was ongeëvenaard.

Je hebt ons echt in de steek gelaten.

Je bond jezelf vast en sprong in de zee om nooit meer thuis te komen.

Je liet me helemaal alleen

Vertel me wanneer ik weer gezond zal zijn.

Er werd gefluisterd.

Ooit waren er herauten en parades.

Je zong je geheimen door de tol van de dag.

De voortvluchtige kamer, de

De de stilte en de kreten.

Het versnellende ritme, jouw mars naar de zee, om nooit meer terug te keren.

Zoete morfine, je hebt me allemaal ingenomen.

Laat me weten wanneer je me laat gaan.

Heroïne, waar heb je mijn vriend heen gebracht?

Vertel me waarom, die touwen hangen hoog?

Je liet me in de steek.