Epilogue - Barnes Blvd.

…and I just ended up and sitting down and writing it one day.

And it was

perfect too ‘cause it was the very end of this notebook

And so there was something that I was like… I tried to- I think- give myself

that sense of closure.

Uhm

So… I guess…

Context to the like, the first day, like.

Like anything somewhat…

romantic happened between us, its was- there was a thunder storm… going on.

And it was just like- we were just sitting there like.

Just watching it.

Like.

No, it was- I was very- yeah, like, we were just sitting there on his porch or

like, like.

Or inside.

And just like, watching the thunder storm come in

And yeah, so that was- yeah, so like…

So yeah.

Giving that context.

Uhm

You were a summer thunderstorm on my draught of golden sunshine days

Your rain and light show made me dance in ways I never had before- and oh how

glorious it was

But it wasn’t until you left and I looked up, the fire was burning at my

wildflowers, that I understood that you were not the right storm for me

(Although

And then I was like, «Oh but maybe it says this,» so I put a half of a

parentheses here, expecting me to like… finish it off and be like.

«Oh, I could write- replace this instead of this ‘cause this is like how my

brain edits as I’m writing.

But I never closed this parentheses and kind of

went from here

So this is like.

This is why I’m explaining why it doesn’t make sense

Your rain did not quench my thirst, but oh, how I danced

Swaying and leaping in new ways I never thought possible

Drenched, and with my eyes and arms turns toward- turned toward the sky

I begged for more of the light show and beat- and, and bone- haking beat that

were distracting me from the fire scorching my already parched wildflowers

It wasn’t until you left, with me chasing after you, that I finally looked

around and felt the depth of your destruction

And there I sat, soaked to the bone, in a smoldering field of wildflowers,

trying to water the earth and bring them back to life with my tears that were

locked somewhere deep within me

As my wildflowers started to wilt, I looked around again and I realized that I

was utterly alone

So I took my flowers in my arms

But as I- but as I touched them, they crumpled and turned brown,

disappearing the more I tried to hold onto them

Desperation, I finally plucked them, roots and all from the earth

I could no longer hold them

…and I just ended up and sitting down and writing it one day.

And it was

perfect too ‘cause it was the very end of this notebook.

And so there was

something that I was like… I tried to- I think- give myself that sense of

closure…

... en ik eindigde gewoon en ging zitten en schreef het op een dag.

En het was

ook perfect, want het was het einde van deze notebook

En dus was er iets waarvan ik dacht... ik probeerde - denk ik - mezelf te geven

dat gevoel van afsluiting.

Uhm

Dus... ik denk...

Context naar de like, de eerste dag, like.

Zoals iets een beetje...

romantisch gebeurde tussen ons, het was- er was een onweer ... aan de gang.

En het was net alsof we daar gewoon zaten.

Gewoon kijken.

Leuk vinden.

Nee, het was- ik was erg- ja, we zaten daar gewoon op zijn veranda of

zoals, zoals.

Of binnen.

En net als kijken naar de onweersbui die binnenkomt

En ja, dus dat was- ja, zo...

Dus ja.

Die context geven.

Uhm

Je was een zomeronweer op mijn tocht van gouden zonneschijndagen

Je regen- en lichtshow deed me dansen op manieren die ik nog nooit eerder had gedaan - en oh hoe

heerlijk was het

Maar pas toen jij wegging en ik opkeek, brandde het vuur op mijn

wilde bloemen, dat ik begreep dat jij niet de juiste storm voor mij was

(Hoewel

En toen had ik zoiets van, "Oh, maar misschien zegt het dit," dus ik deed een half

haakjes hier, in de verwachting dat ik het leuk zou vinden ... het afmaken en zo zijn.

«Oh, ik zou kunnen schrijven- vervang dit in plaats van dit, want dit is zoals hoe mijn

hersenbewerkingen terwijl ik aan het schrijven ben.

Maar ik heb deze haakjes nooit gesloten en een soort van

ging van hier

Dit is dus zoiets.

Daarom leg ik uit waarom het niet logisch is

Jouw regen heeft mijn dorst niet gelest, maar oh, wat heb ik gedanst

Zwaaien en springen op nieuwe manieren die ik nooit voor mogelijk had gehouden

Doorweekt, en met mijn ogen en armen draait naar- naar de lucht gedraaid

Ik smeekte om meer van de lichtshow en beat- en, en verdomde beat that

leidden me af van het vuur dat mijn al uitgedroogde wilde bloemen verschroeide

Pas toen jij wegging, terwijl ik achter je aanzat, keek ik eindelijk

rond en voelde de diepte van je vernietiging

En daar zat ik, doorweekt tot op het bot, in een smeulend veld van wilde bloemen,

proberen de aarde water te geven en ze weer tot leven te brengen met mijn tranen die waren

ergens diep in mij opgesloten

Toen mijn wilde bloemen begonnen te verwelken, keek ik weer om me heen en realiseerde ik me dat ik

was helemaal alleen

Dus nam ik mijn bloemen in mijn armen

Maar toen ik ze aanraakte, verfrommelden ze en werden bruin,

verdwijnen hoe meer ik ze probeerde vast te houden

Wanhoop, ik heb ze eindelijk met wortel en al van de aarde geplukt

Ik kon ze niet langer vasthouden

... en ik eindigde gewoon en ging zitten en schreef het op een dag.

En het was

ook perfect, want het was het einde van deze notebook.

En dus was er

iets dat ik dacht... ik probeerde - denk ik - mezelf dat gevoel te geven van

sluiting…