Ya No Duele - Bajofondo, Fernando Santullo

Bajo a tomar un café, tropiezo casi caigo y siento que,

por un momento pierdo la fé.

Me consuelo pensando que ya no muerdo el anzuelo,

levanto el alma del suelo, prendo un pucho, y salgo de este sucucho.

Llevo en la mano el cigarro y pienso «otro crack con pies de barro».

Mejor jugar de callado y nunca treparse al carro,

ando emperrado en encontrar el tiempo perdido, en lamentos apretados,

en penales casi siempre mal pateados.

Laburo por chirolas, no quiero seguir y decido salir de la cola.

Y aunque el lobo no puede, y aunque las gambas casi no quieren,

doy una vuelta a ver si todavía llueve.

Ya no duele el corazón y esta noche ya no sopla el viento del dolor

Ya no duele el corazón y es un amargo bandoneón lo que amaga en mi canción

El vidrio que me mira, la gente que dobla la esquina, la bocanada casi me tira

y la rambla, que sigue vacía.

Suelo mojado, el tránsito encajonado

(como un perro que ladra encerrado en una trampa desconocida)

La lluvia que salpica la memoria enrojecida por la nostalgia,

como lágrimas partidas, como lágrimas perdidas

Tiempo mejor, cielo de miel, ahora que sale el sol… y empieza a calentar la piel.

Ya no duele el corazón y esta noche ya no sopla el viento del dolor

Ya no duele el corazón y es un amargo bandoneón lo que amaga en mi canción

Bronco tosarrón de tanto fumar, ganas de empezar a caminar

y dejar de pensar en flores que se queman de frío, en un sucio jarrón vacío

en un Río de Plata marrón que ahora miro sin apuro.

Chiflo bajo, me pateo el hormigón

mientras pienso, calentón, que me rajo del laburo y que me rajó con razón.

Ya no duele el corazón y esta noche ya no sopla el viento del dolor

Ya no duele el corazón y es un amargo bandoneón lo que amaga en mi canción

Ik ga naar beneden om koffie te drinken, ik struikel, ik val bijna en ik voel dat,

Even verlies ik het vertrouwen.

Ik troost mezelf met de gedachte dat ik het aas niet langer slik,

Ik raap mijn ziel op van de grond, steek een pot aan en kom uit deze puinhoop.

Ik draag de sigaret in mijn hand en ik denk «nog een barst op lemen voeten».

Het is beter om stil te spelen en nooit op de kar te springen,

Ik ben vastbesloten om verloren tijd te vinden, in diepe spijt,

bij penalty's bijna altijd slecht getrapt.

Ik werk voor chirolas, ik wil niet verder en besluit uit de rij te gaan.

En ook al kan de wolf dat niet, en ook al willen de garnalen nauwelijks,

Ik loop wat rond om te kijken of het nog steeds regent.

Het hart doet geen pijn meer en vanavond waait de wind van pijn niet meer

Het hart doet geen pijn meer en het is een bittere bandoneon die schijnbewegingen maakt in mijn lied

Het glas dat me aankeek, de mensen die de hoek omsloegen, de trek deed me bijna omver

en de boulevard, die nog leeg is.

Natte vloer, boxed traffic

(zoals een blaffende hond opgesloten in een onbekende val)

De regen die de herinnering rood spettert van nostalgie,

als gebroken tranen, als verloren tranen

Beter weer, lieverd, nu de zon schijnt... en de huid begint op te warmen.

Het hart doet geen pijn meer en vanavond waait de wind van pijn niet meer

Het hart doet geen pijn meer en het is een bittere bandoneon die schijnbewegingen maakt in mijn lied

Bronco hoestte van zoveel roken en wilde gaan lopen

en stop met denken aan bloemen die branden van de kou, in een vuile lege vaas

in een rivier van bruin zilver waar ik nu ongehaast naar kijk.

Chiflo laag, ik trap tegen het beton

terwijl ik denk, geil, dat ik mijn baan opzeg en dat ik terecht stop.

Het hart doet geen pijn meer en vanavond waait de wind van pijn niet meer

Het hart doet geen pijn meer en het is een bittere bandoneon die schijnbewegingen maakt in mijn lied