Something - AZEDIA, Rameses B

Something’s wrong but I don’t know what

Wondering how, with all the things I’ve got

Life is good, but the pain don’t stop

Cos I’m holding on, so I give it up

Cheer up, put a smile on your face

Wake up, take me out of this place

Rise up, we are the human race

Cheer up, put a smile on your face

Speech from talk «We Are All Basically Nothing» by Alan Watts:

So if you really go the whole way and see how you feel at the prospect of

vanishing forever.

Of all your efforts, and all your achievements,

and all your attainments turning into dust and nothingness.

What is the

feeling?

What happens to you?

It’s a curious thing, that in the world’s poetry, this is a very common theme.

«The earthy hope men set their hearts upon turns ashes — or it prospers;

and anon;

Like snow upon the Desert’s dusty face lighting a little hour or two

— is gone

So in this way, by seeing that nothingness is the fundamental reality,

and you see it’s your reality, then how can anything contaminate you?

All the idea of your being scared and put out and worried and so on,

is just nothing, it’s a dream.

Because you’re really nothing.

So cheer up!

All the sun and the stars and the mountains, and rivers, and the good men and

bad men, and the animals, and the insects;

the whole bit.

All are contained in

void.

So out of this void comes everything and you are it.

What else could you

be?

But if somebody is going to argue that the basic reality is nothingness,

where does all this come from?

Obviously from nothingness

Er is iets mis, maar ik weet niet wat

Vraag me af hoe, met alle dingen die ik heb

Het leven is goed, maar de pijn houdt niet op

Want ik hou vol, dus ik geef het op

Vrolijk je op, tover een glimlach op je gezicht

Word wakker, haal me weg van deze plek

Sta op, wij zijn het menselijk ras

Vrolijk je op, tover een glimlach op je gezicht

Toespraak uit toespraak "We Are All In principe niets" door Alan Watts:

Dus als je echt de hele weg gaat en ziet hoe je je voelt bij het vooruitzicht van

voorgoed verdwijnen.

Van al je inspanningen en al je prestaties,

en al je verworvenheden veranderen in stof en niets.

Wat is de

gevoel?

Wat gebeurt er met jou?

Het is merkwaardig dat dit in de poëzie van de wereld een veel voorkomend thema is.

«De aardse hoop die de mensen hun hart op de as zetten — of het gedijt;

en zo;

Als sneeuw op het stoffige gezicht van de woestijn die een klein uur of twee verlicht

- is weg

Dus op deze manier, door te zien dat het niets de fundamentele realiteit is,

en je ziet dat het jouw realiteit is, hoe kan iets je dan besmetten?

Al het idee dat je bang bent en buitengesloten en bezorgd enzovoort,

is gewoon niets, het is een droom.

Omdat je echt niets bent.

Dus moed op!

Alle zon en de sterren en de bergen, en rivieren, en de goede mannen en

slechte mensen, en de dieren, en de insecten;

het hele stuk.

Alle zijn opgenomen in

leegte.

Dus uit deze leegte komt alles en jij bent het.

Wat zou je nog meer kunnen?

zijn?

Maar als iemand gaat beweren dat de basisrealiteit niets is,

waar komt dit allemaal vandaan?

Duidelijk uit het niets