Çok Zaman Oldu - Aytekin Ataş

Ne param var, ne pulum

Yalnız ve günahkar bir kulum

Meçhul bir yılın Mart’ında

Sokakları kar altında İstanbul’um

Konuşmadık, hep sus olduk

İki talihi makus olduk

Sessizliğin zindanlarında

Zaman gardiyan, bizler mahpus olduk

Ama bunlar eskidendi

Eskidendi, artık bitti

O çocuksu günlerimiz

Bir elveda demeden çekip gitti

O utangaç dillerimiz

Tek bir söz bile etmeden susup gitti

Çok zaman oldu, aşk öldü biz tuttuk yasını

Toz duman oldu, devr’ettik de sevda sahrasını

Anladık artık, hiç bulamayacak Mecnun Leyla’sını

Ah ne şarabi günlerdi

Biz söylerdik, gece dinlerdi

Bakıp bakıp görmediğimiz

Yasak toprakta açmış sürgünlerdi

Yorulduk kendimizden kaçarken

Hayat ellerimizden uçarken

Hiçtik, kendimizden geçtik

Yudum yudum aşk şarabından içerken

Ama bunlar eskidendi

Eskidendi, artık bitti

O çocuksu günlerimiz

Bir elveda demeden çekip gitti

O utangaç dillerimiz

Tek bir söz bile etmeden susup gitti

Çok zaman oldu, aşk öldü biz tuttuk yasını

Toz duman oldu, devr’ettik de sevda sahrasını

Anladık artık, hiç bulamayacak Mecnun Leyla’sını

Ik heb geen geld of postzegels

Ik ben een eenzame en zondige dienaar

In maart van een onbekend jaar

De straten zijn onder de sneeuw, mijn Istanbul

We praatten niet, we waren altijd stil

We hadden twee pech

In de kerkers van stilte

Tijd is de voogd, we zijn opgesloten

Maar deze waren vroeger

Vroeger was het, nu is het voorbij

Die kinderachtige dagen

Hij ging weg zonder afscheid te nemen

Die verlegen talen

Hij viel stil zonder een woord te zeggen.

Het is lang geleden, liefde stierf, we rouwden

Het stof werd rook, we brachten het veld van liefde over

We begrijpen het nu, Majnun zal Leyla nooit vinden

Oh wat een wijndag

Vroeger zongen we, ze luisterden 's nachts

of we nu kijken of niet

Het waren bannelingen die bloeiden in het verboden land

Moe van het weglopen van onszelf

Terwijl het leven uit onze handen vliegt

We waren niets, we vielen flauw

Terwijl ik nip van de wijn van de liefde

Maar deze waren vroeger

Vroeger was het, nu is het voorbij

Die kinderachtige dagen

Hij ging weg zonder afscheid te nemen

Die verlegen talen

Hij viel stil zonder een woord te zeggen.

Het is lang geleden, liefde stierf, we rouwden

Het stof werd rook, we brachten het veld van liefde over

We begrijpen het nu, Majnun zal Leyla nooit vinden