Princesa - Axel Krygier

Ella era una princesa

como de una fantasía,

contrastaba su belleza,

con tanta melancolía.

De día se estaba quieta,

con una fuerte apatía,

mas de noche la tristeza,

el cuerpo le sacudía.

Yo vi sus ojos y lloré,

tomé su mano y la besé,

y ante el altar de sus piernas,

me arrodillé.

Entre atávicos objetos

y cuadernos de poesía,

sepultaba sus anhelos

de esplendor y de alegría.

Yo vi sus ojos y lloré,

tomé su mano y la besé,

y ante el altar de sus piernas,

me arrodillé.

ze was een prinses

als een fantasie,

contrasteerde met haar schoonheid,

met zo'n melancholie

Overdag was het stil,

met een sterke apathie,

meer 's nachts het verdriet,

zijn lichaam schudde hem.

Ik zag haar ogen en huilde,

Ik pakte haar hand en kuste haar,

en voor het altaar van haar benen,

ik knielde neer

Tussen atavistische objecten

en poëzieboekjes,

hij begroef zijn verlangens

van pracht en vreugde.

Ik zag haar ogen en huilde,

Ik pakte haar hand en kuste haar,

en voor het altaar van haar benen,

ik knielde neer