Once - Art Of Simplicity, Jargon

«I remember momma reading me a bedtime tale,

as thousand unaccountable stimoulants were passing over me.»

«I remember when I was feeling unconcerned in the playgrounds of my

vicinity, and that everything was

just a great play with me as protagonist.

I remember all the myths and epic battles,

as I’m sitting in the bench where sometime I was eating my carefree

ice cream, but now I’m smoking as I recollect a time where everything

was purely beautiful,

and the words coming from my parents mouth weren’t any disturbing.

Then…

When the world would end in a burst of delight and fireworks and

everyone would heave into paradise,

not with the misery… the decline…

all lost in an obscured, neverending void.»

Circling around the neighborhood…

Reliving almost forgotten memories…

Thinking of what he wanted to be…

Considering if he is happy now…

«I remember when there was God.

I remember when there was freedom,

and all those things now seem strangely,

as if you recalled a fable that someone recounted you when you were a

child, a childish story that now makes no

sense, though you really wish it was true.»

He acts like he’s in a movie…

He wonders if everyone’s the same…

If all the nursery rhymes…

Are guiding everyone’s life now

«Why this alluring sense of decline??!

Why can’t I detect life’s simplicity??!

Should I embrace it just the way it is??!

Or should I wish I had never been born??!»

He’s flooded with mixed feelings…

Sad for everything he’s not…

Happy for everything he dreamed…

And the walk through memory… lane has finally come to an end…

«Ik herinner me dat mama me een verhaaltje voor het slapen gaan voorlas,

terwijl duizenden onverklaarbare stimulerende middelen aan me voorbijgingen.»

«Ik herinner me dat ik me onbezorgd voelde in de speeltuinen van mijn

omgeving, en dat alles was

gewoon een geweldig spel met mij als hoofdrolspeler.

Ik herinner me alle mythen en epische veldslagen,

terwijl ik in de bank zit waar ik ooit zorgeloos aan het eten was

ijs, maar nu rook ik omdat ik me een tijd herinner waarin alles

was puur mooi,

en de woorden die uit de mond van mijn ouders kwamen, waren niet storend.

Dan…

Wanneer de wereld zou eindigen in een uitbarsting van vreugde en vuurwerk en

iedereen zou het paradijs binnengaan,

niet met de ellende... de achteruitgang...

allemaal verloren in een verduisterde, oneindige leegte.»

Een rondje door de buurt…

Bijna vergeten herinneringen herbeleven...

Denkend aan wat hij wilde worden...

Als je bedenkt of hij nu gelukkig is...

«Ik herinner me dat er God was.

Ik herinner me dat er vrijheid was,

en al die dingen lijken nu vreemd,

alsof je je een fabel herinnert die iemand je vertelde toen je een

kind, een kinderachtig verhaal dat nu nee maakt

gevoel, hoewel je echt zou willen dat het waar was.»

Hij doet alsof hij in een film zit...

Hij vraagt ​​zich af of iedereen hetzelfde is...

Als alle kinderliedjes...

Leidt nu ieders leven

«Waarom dit verleidelijke gevoel van achteruitgang?!

Waarom kan ik de eenvoud van het leven niet ontdekken?!

Moet ik het omarmen zoals het is??!

Of zou ik wensen dat ik nooit geboren was?!»

Hij wordt overspoeld met gemengde gevoelens...

Verdrietig om alles wat hij niet is...

Blij met alles wat hij droomde...

En de wandeling door het geheugen... lane is eindelijk ten einde...