El Adiós - Armando Lacava, Angel Vargas

En la tarde que en sombras se moría,

buenamente nos dimos el adiós;

mi tristeza profunda no veías

y al marcharte sonreíamos los dos…

y la desolación, mirándote al partir,

quebraba de emoción mi pobre voz,

y el sueño más feliz moría en el adiós

y el cielo (para mí) se oscureció.

En vano el alma

con voz velada

volcó en la noche la pena…

sólo un silencio profundo y grave

lloraba en mi corazón.

Sobre el tiempo transcurrido

vives siempre en mí,

y estos campos que nos vieron

juntos sonreír

me preguntan si el olvido

me curó de ti.

Y entre los vientos

se van mis quejas

muriendo en ecos,

buscándote…

mientras que lejos

otros brazos y otros besos

te aprisionan y me dicen

que ya nunca has de volver.

In de middag die stierf in de schaduw,

nou we hebben afscheid genomen;

je hebt mijn diepe verdriet niet gezien

en toen je wegging lachten we allebei...

en verlatenheid, naar je kijkend als je weggaat,

Mijn arme stem brak van emotie,

en de gelukkigste droom stierf in afscheid

en de lucht (voor mij) werd donker.

tevergeefs de ziel

met gesluierde stem

de penalty vernietigd in de nacht...

slechts een diepe, ernstige stilte

Ik huilde in mijn hart.

over de verstreken tijd

je leeft altijd in mij

en deze velden die ons zagen

samen glimlachen

ze vragen me of hij het vergeet

heeft mij van jou genezen

En tussen de winden

mijn klachten zijn weg

sterven in echo's,

op zoek naar jou...

terwijl weg

andere armen en andere kussen

ze zetten je gevangen en vertellen het me

dat je nooit meer terugkomt.