The Maimed God - Apotheosis

And it was dark… and on the ivory pillar

Reaching up the sky

The azure bonds which held the heavenly realms

At one with the earth

Now crumble

They spoke:

I walk the land, inner planes, spheres…

O draw the fates, design the eons…

For man or god, they are my pawns of play…

Choose ye well for we are the prophecies…

…and by the stone, he was maimed:

The once beautiful, they spoke, dwelled

In a palace made of steel

As he craved for a power

Far too strong for him to reel

How can a single gesture

Disband a brethren of Gods

But, alas, the whim of one is enough…

…and there was war!

Even the most venerable divinity won’t dare to bend the power of the stone

Maddened, in his rage He took the orb and lifted it against the world (and all

alone)

And the world split asunder… a gaping hot wound in the earth…

And what resounded was the agonizing scream…

…of the orb burning deep in his flesh!

DIE… by the sword of the Irongrip!

En het was donker... en op de ivoren pilaar

De hemel bereiken

De azuurblauwe banden die de hemelse gewesten vasthielden

Eén met de aarde

Nu afbrokkelen

Zij spraken:

Ik bewandel het land, innerlijke vlakken, sferen...

O teken het lot, ontwerp de eonen...

Voor man of god, zij zijn mijn speelpionnen...

Kies goed, want wij zijn de profetieën...

... en door de steen was hij verminkt:

De eens zo mooie, zo spraken ze, woonden

In een paleis van staal

Terwijl hij hunkerde naar een macht

Veel te sterk voor hem om te wankelen

Hoe kan een enkel gebaar

Ontbind een broeder van Goden

Maar helaas, de gril van één is genoeg...

…en er was oorlog!

Zelfs de meest eerbiedwaardige godheid durft de kracht van de steen niet te buigen

Gek, in zijn woede nam hij de bol en tilde hem op tegen de wereld (en alle

alleen)

En de wereld spleet uiteen... een gapende hete wond in de aarde...

En wat weerklonk was de kwellende schreeuw...

... van de bol die diep in zijn vlees brandt!

STERF... door het zwaard van de Irongrip!