Here Be Monsters - Apocalypse Orchestra

Venturing into the unknown

(Here be monsters)

The waves crash and the cold wind roars

Widows-to-be they cry and moan

(Here be monsters)

Set sail for far and distant shores

Unknown shapes

Surfacing

From the abyss

Tentacles

Reaching out

Sea serpents hiss

All men’s got their own holy grail

(Here be monsters)

Low born or noble, cursed or blessed

The reaper’s chosen won’t prevail

(Here be monsters)

Six hundred feet below they rest

Sinking

Slowly

No one

Will know their fate

Passing the point of no return

(Here be monsters)

Dreams crushed by the weight of the seas

Lanterns by night so lonely burn

(Here be monsters)

No way home for these absentees

Sinking

Slowly

No one

Will know their fate

Sleeping

Soundly

Anchors

Upon their graves

«Fettered by cold were my feet

Bound by frost in cold clasps

Where then cares seethed hot about my heart —

A hunger tears from within this sea-weary soul

This the man does not know for whom on land

It turns out most favourably

How I, wretched and sorrowful

On the ice-cold sea dwelt for a winter

In the paths of exile, bereft of friendly kinsmen

Hung about with icicles;

hail flew in showers

There I heard nothing but the roaring sea

The ice-cold wave

The shadows of night darkened…"

Waag je in het onbekende

(Hier zijn monsters)

De golven beuken en de koude wind brult

Aanstaande weduwen huilen en kreunen

(Hier zijn monsters)

Zet koers naar verre en verre kusten

Onbekende vormen

opduiken

Uit de afgrond

tentakels

uitreiken

Zeeslangen sissen

Alle mannen hebben hun eigen heilige graal

(Hier zijn monsters)

Laag geboren of nobel, vervloekt of gezegend

De uitverkorenen van de oogster zullen niet zegevieren

(Hier zijn monsters)

Zeshonderd voet lager rusten ze

Zinkend

Langzaam

Niemand

Zullen hun lot kennen

Het point of no return passeren

(Hier zijn monsters)

Dromen verpletterd door het gewicht van de zeeën

Lantaarns 's nachts zo eenzaam branden

(Hier zijn monsters)

Geen weg naar huis voor deze afwezigen

Zinkend

Langzaam

Niemand

Zullen hun lot kennen

Slapen

degelijk

Ankers

op hun graven

«Geketend door de kou waren mijn voeten»

Gebonden door vorst in koude klemmen

Waar dan gloeiend heet om mijn hart geeft -

Een hongertranen vanuit deze zee-vermoeide ziel

Dit de man weet niet voor wie op het land

Het blijkt het gunstigst te zijn

Hoe ik, ellendig en bedroefd

Op de ijskoude zee woonde een winter

Op de paden van ballingschap, verstoken van vriendelijke verwanten

Rondgehangen met ijspegels;

hagel viel in buien

Daar hoorde ik niets dan de brullende zee

De ijskoude golf

De schaduwen van de nacht verduisterden..."