In the Maze of a Nightmare - Anthropia

Awakened in a dream

Surprised but not rested

Unexplained loss of time

One day one week or more

Prowling through the ruins

Greener more sinuous

Why did the notes lead me here

Time will tell

No birds no sound but my feet

Won’t know the purpose

Of the maze

Until i reach the end of it

Outbreak

The arch i see

Something is coming

And then i feel catatonic

In the maze of a nightmare

You can forever wait

For the time to awake

In the maze of a nightmare

It never happens

The scars hurt for real

In the grip of a warlord

His four red arms grasp you

And shred your flesh

In the maze of a nightmare

Nothing left but unfurl

A white flag and flee

Endless turmoil of dementia

All the exits lead to the fight

Damned town without

Any landmark

All is done to feel an outcast

Oh why i’m here?

One more stone

For the last fine trip

Yes the shrine

The only fleeing place

Ready to confront

The glorious desert of jewels

In the maze of a nightmare

You can forever wait

For the time to awake

In the maze of a nightmare

It never happens

The scars hurt for real

And when retracing your steps

Nothing’s left but to swallow

Your pride and stray

In the maze of a nightmare

Lost a lot and realize it was in vain

Ontwaakt in een droom

Verbaasd maar niet uitgerust

Onverklaarbaar tijdverlies

Een dag een week of langer

Sluipend door de ruïnes

Groener meer bochtig

Waarom hebben de aantekeningen me hierheen geleid?

De tijd zal het leren

Geen vogels geen geluid behalve mijn voeten

Zal het doel niet weten

Van het doolhof

Tot ik het einde ervan heb bereikt

Uitbraak

De boog die ik zie

Er komt iets aan

En dan voel ik me catatonisch

In het doolhof van een nachtmerrie

Je kunt voor altijd wachten

Voor de tijd om wakker te worden

In het doolhof van een nachtmerrie

Het gebeurt nooit

De littekens doen echt pijn

In de greep van een krijgsheer

Zijn vier rode armen grijpen je vast

En versnipper je vlees

In het doolhof van een nachtmerrie

Niets meer dan ontvouwen

Een witte vlag en vluchten

Eindeloze beroering van dementie

Alle uitgangen leiden naar het gevecht

Verdomde stad zonder

Elk oriëntatiepunt

Alles wordt gedaan om je een verschoppeling te voelen

Oh, waarom ben ik hier?

Nog een steen

Voor de laatste fijne reis

Ja het heiligdom

De enige vluchtplaats

Klaar om de confrontatie aan te gaan

De glorieuze woestijn van juwelen

In het doolhof van een nachtmerrie

Je kunt voor altijd wachten

Voor de tijd om wakker te worden

In het doolhof van een nachtmerrie

Het gebeurt nooit

De littekens doen echt pijn

En als je op je stappen terugkeert

Er blijft niets anders over dan te slikken

Je trots en verdwaald

In het doolhof van een nachtmerrie

Veel verloren en beseffen dat het tevergeefs was