Passing Afternoon - Anhken

There are times that walk from you

Like some passing afternoon

Summer warmed the open window of her honeymoon

And she chose a yard to burn

But the ground remembers her

Wooden spoons, her children stir her Bougainvillea blooms

There are things that drift away

Like our endless numbered days

Autumn blew the quilt right off the perfect bed she made

And she’s chosen to believe

In the hymns her mother sings

Sunday pulls its children from their piles of fallen leaves

There are sailing ships that pass

All our bodies in the grass

Springtime calls her children 'til she lets them go at last

And she’s chosen where to be

Though she’s lost her wedding ring

Somewhere near her misplaced jar of Bougainvillea seeds

There are things we can’t recall

Blind as night that finds us all

Winter tucks her children in, her fragile china dolls

But my hands remember hers

Rolling 'round the shaded ferns

Naked arms, her secrets still like songs I’d never learned

There are names across the sea

Only now I do believe

Sometimes, with the windows closed, she’ll sit and think of me

But she’ll mend his tattered clothes

And they’ll kiss as if they know

A baby sleeps in all our bones, so scared to be alone

Er zijn tijden die van je weglopen

Als een voorbijgaande middag

De zomer verwarmde het open raam van haar huwelijksreis

En ze koos een tuin om te verbranden

Maar de grond herinnert zich haar

Houten lepels, haar kinderen roeren haar Bougainvillea-bloemen

Er zijn dingen die wegdrijven

Zoals onze eindeloos genummerde dagen

De herfst blies de quilt van het perfecte bed dat ze had gemaakt

En ze heeft ervoor gekozen om te geloven

In de hymnen zingt haar moeder

Zondag trekt zijn kinderen uit hun stapels gevallen bladeren

Er zijn zeilschepen die passeren

Al onze lichamen in het gras

De lente roept haar kinderen tot ze ze eindelijk loslaat

En ze heeft gekozen waar ze wil zijn

Hoewel ze haar trouwring is kwijtgeraakt

Ergens in de buurt van haar zoekgeraakte pot met bougainvillea-zaden

Er zijn dingen die we ons niet kunnen herinneren

Blind als de nacht die ons allemaal vindt

Winter stopt haar kinderen in, haar fragiele porseleinen poppen

Maar mijn handen herinneren zich die van haar

Rollend rond de schaduwrijke varens

Blote armen, haar geheimen nog steeds als liedjes die ik nooit had geleerd

Er zijn namen over de zee

Pas nu geloof ik het

Soms, met de ramen dicht, zit ze aan me te denken

Maar ze zal zijn gescheurde kleren wel repareren

En ze kussen alsof ze het weten

Een baby slaapt in al onze botten, zo bang om alleen te zijn