Мантикора - Andrey Korf

МАНТИКОРА

Слова и музыка: Андрей Корф, 2008 г.

korf

Я расскажу тебе сказку о том, как мальчишка

Нашел себе книгу.

Была эта книжка

Про зверя, которому равного нет.

Мальчик был маленький маг, а у каждого мага

В руках оживает простая бумага —

И зверь из картинки шагнул на паркет.

Ты в этой сказке ни грызть, ни летать и ни жалить

Еще не умеешь нисколько, а жаль, ведь

И когти, и крылья уже хоть куда.

Ты в этой сказке виляешь хвостом скорпиона,

Не зная, что полон чужой скорби он, а В когтях твоих фантику просто беда.

Припев:

Спи, моя мантикора,

Спи, рассвет уже скоро,

Душу мою отпусти с поводка,

Сердцу позволь разорвать свой саван,

Спи, сложи свои крылья,

Спи, ты видишь, укрыл я Когти твои одеялом из нот, (роз, звезд)

Самых печальных и тихих самых…

Я расскажу тебе сказку, как мальчик стал мужем

И львом стал котенок, как горек и дружен

Союз у чудовища и чудака.

Зверь ли хозяина водит, хозяин ди зверя,

Но мир их един, и однажды измерен,

И даже озвучен струной поводка.

Ты в этой сказке учил меня бить наповал, и Летать над пасьянсами хижин, едва ли У смертного мог быть учитель мудрей.

Ты в этой сказке учил меня песть на забытом

Людьми языке, ты ведь знал, ты ведь был там,

Где живы останки людей и зверей…

Припев

Я расскажу тебе сказку про единорога,

Который был чудо, и был недотрога,

Который — дыханье, который — весна.

Я полюбил его, помнишь, так сильно и верно,

Что боги на небе, как воры в таверне,

Шептались о большем за чашей вина.

Ты в этой сказке рубил его когтем и жалом,

И, еле живой, спотыкаясь, бежал он И вновь возвращался по зову костра,

Ты в этой сказке его подпустил на порог лишь

За тем, чтобы ужалить, так будь же ты проклят,

Как проклят и я, твой хозяин и раб.

MANticore

Tekst en muziek: Andrey Korf, 2008

korf

Ik zal je een verhaal vertellen over hoe een jongen

Ik heb zelf een boek gevonden.

Dit boek was

Over een dier dat zijn gelijke niet kent.

De jongen was een kleine tovenaar, en elke tovenaar

Gewoon papier komt tot leven in de handen -

En het beest van de foto stapte op de vloer.

Jij in dit sprookje knaagt niet, vliegt niet en steekt niet

Je weet nog steeds helemaal niet hoe, maar het is jammer, want

Zowel klauwen als vleugels zijn al overal.

Je kwispelt met de staart van een schorpioen in dit sprookje,

Niet wetende dat hij vol is met het verdriet van iemand anders, en in je klauwen is de verpakking gewoon een ramp.

Refrein:

Slaap mijn manticore

Slaap, de dageraad komt eraan

Laat mijn ziel van de lijn

Laat je hart je lijkwade scheuren

Slaap, vouw je vleugels

Slaap, zie je, ik bedekte je klauwen met een deken van noten (rozen, sterren)

De verdrietigste en stilste...

Ik zal je een verhaal vertellen over hoe een jongen een echtgenoot werd

En het kitten werd een leeuw, hoe bitter en vriendelijk

De vereniging van een monster en een excentriekeling.

Leidt het beest de meester, de meester van het beest,

Maar hun wereld is één, en eenmaal gemeten,

En zelfs geuit door het touwtje van de riem.

In dit verhaal leerde je me ter plekke toe te slaan en over de solitaire hutten te vliegen. Een sterveling kan nauwelijks een wijzere leraar hebben.

In dit sprookje leerde je me zingen in het vergeten

Mensentaal, je wist het, je was erbij,

Waar de overblijfselen van mensen en dieren leven...

Refrein

Ik zal je een sprookje vertellen over een eenhoorn,

Wie was een wonder, en was lichtgeraakt,

Dat is adem, dat is lente.

Ik werd verliefd op hem, onthoud, zo sterk en echt,

Dat de goden in de hemel zijn als dieven in een herberg,

Ze fluisterden over meer bij een beker wijn.

In dit sprookje hakte je het met een klauw en een angel,

En, nauwelijks levend, struikelend, vluchtte hij en keerde terug op de roep van het vuur,

In dit sprookje laat je hem pas op de drempel binnen

Om te steken, dus wees verdoemd,

Hoe vervloekt ben ik, je meester en slaaf.